Ben simal soykan. Soykan ailesinin biricik prensesi. Ha tabi başkalarının gözünde öyle görünüyor. Ailem için iş hep ön plandaydı,benden daha çok işlerini önemserlerdi. Ben ailemin yarım bıraktıkları işi,o unuttukları kızıyım. Peki bu sefer işleri yüzünden hayatım değişirse. Değişmekle kalmayıp duygu karmaşası yaşarsam. Bu benim hikayem,peki hikayemin sonu nasıl olacak. Klasik bir mutlu son mu? Yoksa hiç beklenmeyen şekilde hayalkırıklığıyla mı? ________________________ - Bana karışmaya hakkın yok pars karan,dedim bağırarak. - Karışırım! Bana karşı gelmeyeceksin anladın mı? Kısa giyinmeyeceksin,erkeklerle konuşmayacaksın. Bunu bana yapma! Bana bu acıyı yaşatma simal,dedi pars acı çeker bir tonla. - Sen hangi hakla bana karışabilirsin? Sen benim hiçbirşeyim değil- Sözümü kesen bedenimi saran güçlü kollar olmuştu. Ben şaşkınlık içerisindeyken pars benden ayrıldı. - Yanılıyorsun! Ben senin hayatın da o farkedemediğin başrol oyuncusuyum,dedi ve dudaklarıma yapıştı. ➿KÜFÜR İÇERİR➿

MİRA VE URAZ'IN HİKAYESİ,BİR AŞKIN HİKAYESİ BU... Mira deli dolu bir genç kız idi,babası onu pamuklara sarıp büyütmüştü. Hayatını hep özgürce yaşamıştı. Mardin'e taşındı. Cok seviyordu o sehri,rüya gibi bir yerdi sanki. O sehir onun Cehennemi olursa? URAZ... Uraz Töre'ye hakim bir adamdı aslında. Fakat sehrini sevmezdi,töreden ibaretti Mardin'i. Töre olmasa Mardin hiçti. Insanlar töreye göre yasamamalı diye düsünüyordu bu adam. Diyarbakır'da ki kızlar bile aşıktı bu adama. Görmüş geçirmiş,yakısıklı ve bir o kadarda capkındı. Istanbul'a üniversite okumaktan cok capkınlıga gitmis bir adamdı Uraz. Aşk nedir bilmezdi,ne anlar bu adam asktan yahu? PEKI YA AŞIK OLURSA? ZORLA OLDURURSA? O ZAMAN NE OLUR?

Eğer sevdikleriniz yanınızda değilse bir yeriniz kanar, acır yanar... Bir süre sonra alışırsın ama o devam eder. Artık eskisi gibi değilsinizdir. Yalnızsınızdır. Güçlüsünüzdür. Eskisinden daha çok kendinize güvenirsiniz. Çünkü böyle olmak zorundasınız. Başka bir yol göstermez hayat. Daha iyi daha güçlü olmazsanız hayatınız elinizden kayıp gider. Annem ve babamdan sonra bu dünya da ne olursa olsun yalnızdım. Akrabalarım ve arkadaşlarım vardı ama bir aile değillerdi. Güçlü olmak zorundaydım. Güçlü ve hırslı. Yoksa kinin ve yalanın olduğu bu dünyada ayakta kalamazdım. Zaten amcam gibi bir varlıkla baş ederken bir de kalbimin ritmini değiştiren bir adam vardı. Ayaz. İsmi gibi soğuk. ve aynı zamanda kaba bir yanı da vardı. Ama derin bir üzüntü sonucunda bunların olduğu belliydi. O mutlu olmalıydı ama bundan kaçıyordu. Bunca zaman hayatını esir alan üzüntüye alışmış bir bağımlı gibiydi. Ona uzatılacak yardım elini istemiyordu. O alışmıştı üzüntüye ve onu esir alan bu duygudan kurtulmak istemiyordu. Ben Gizem YILMAZ. Bense kendi yarasına merhem olamamış bir zavallı gibiyim. Onun karşısında ne olursa olsun zavallıyım. Etrafıma ördüğüm kalın duvarları zırhları ona karşı kullanamayacak bir zavallı. Onun varlığıyla mutlu olan bir zavallı. O üzüntüye ben ise ona bağımlıydım. Ve ortak paydamızda bundan kurtulmak istemiyorduk.

Karanlık bir adama doğan ışık, karanlık adamın merhameti ve her şeye rağmen karanlık adamın en koyu tarafının hikayesi. Tamamen hayal ürünüdür* Beni öldürmeye kararlı Pars'a baktım. Soğuk bir şekilde bana bakan gözlerinde merhamet aradım ama en ufak bir iz bile yoktu. Son bir güçle seslendim. '' Lütfen beni öldürme '' Pars daha dikkatle bana baktı. Gözlerinde ki ifade hala aynı derece soğuktu. Ürkütücü bir biçimde soğuktu. Yavaş ve sakince oturduğum koltuğun önüne geldi. Yerde diz çöküp bir eliyle bağlı olan elimi tutarken üstüme eğildi. Soğuk demir tenimle temas ederken boğazıma bıçak dayadığını anlamıştım. Nefes alış verişim hızlanmış, bütün bedenim korkuyla kaplanmıştı. '' Bugün burada acısız bir şekilde ölmediğin için pişman olacaksın! Inan bu söylediğim çok yakında olacak. ''