Çocukluk aşkı, yaz aşkı, imkansız aşk... Alize, Poyraz'a aşık mı, hayran mı? Yoluna çıkabilecek mi? Kendisini gösterebilecek, ilgi çekebilecek mi? Yoksa çocuksu aşk, anılarında mı kalacak? Alize, aşk ile harmanlanmış bir maceraya hazır mı? Katili ararken, aşkı bulabilecek mi? Ya Poyraz? Hayatındaki kötüleri fark edebilecek mi? Bunu araştırırken Alize'ye mi yoksa bir başkasına mı güvenecek?

Icindeki alev alev yanan ateşle atıldığı savaşta tüm değerleri yerle bir olan kara gözlü bir adamdı Savaş. Ve o savaşın ortasında kalan , en büyük bedeli ödemek zorunda bırakılan uzun saçlı bir kadındı Nazlı. Ikisi de o geceye kadar birbirlerini tanımıyorlardı. Ama o hatırlamak bile istemedikleri , acımasız savaşa kurban gittikleri geceden sonra düşündükleri tek şey birbirleriydi. Kesişen yollarını yeniden birleştirecek olan ikisinin de aklına gelmeyen , hayalini bile kuramayacakları bir gerçekti. Savaş Nazlı'nın hayatına olabilecek en kötü şekilde dahil olduktan sonra nefes bile almayı unutmusken , Nazlı Savaş'ın bıraktığı derin yaradan sonra nefes almaktan vazgecmisken ikisine de yeni bir umut doğmuştu. Birbirini hiç tanımayan iki insan ömür boyu birbirlerine bağlanmıştı. Ve bu bağın adıydı Güneş. Savaş'ın umudu , Nazlı'nın yaşama sebebi. Karanlık yolların sonundaki aydınlık , soğuk kalpleri ısıtan sıcaklık. Ikisinin de yüreğine işleyen gercek sevda. Güneş , Nazlı'nın Savaş'ı..

"Uzak dur!" incecik, biçimli kaşlarını çattı. "Yaklaşma! Yoksa kötü olur. Ne yapmaya çalışıyorsun yine ya! Ne istiyorsun?!" kollarını çaprazlayarak omuzlarını tuttu. Göğüslerini gizlemeye çalışıyordu, ama farkında değildi böyle daha çok göze çarpıyorlardı. "Uzak kalamıyorum." boğazımdan kopan hırıltılara engel olamıyordum. Yutkundum. "Anlatamadığım şeyler var, Gaye. Anlayamazsın. Yanında ama uzağında olmam lazım. Ne seninle oluyor ne sensiz. Çıldırmak üzereyim. Ne yapmam gerektiğini bilmiyorum!" başımı eğdim. "Seni aklımdan çıkaramıyorum. Çıplak gördüğüm kadınların hiç biri senin gibi değildi." "Benim gibi çirkinine az rastlanır." kısık, çok kısıktı sesi. Dudakları titriyordu. "Bunu her seferinde yüzüme vurmasan keşke." İtiraz etmek istedim. İzin vermedi. ~~ ~~ ~~ ~~ Aşk buydu işte. 3 kişi olmak, tutkuyu ve sevgiyi paylaşmak, zorluklara göğüs germekti. Aşk bende şimdilik 6 harf demekti, Serhan.

Sözde nişanlının devamı değildir. Sözde nişanlıdaki Su ve Koray'ın aynı zaman diliminde farklı yerlerde geçen geçmişlerinin kader sonucu nasıl birleştiğinin hikayesidir. İyi Okumalar.

Ben cenaze töreni boyunca mezara bakıp belirsiz düşüncelerimde boğulurken, pek sevgili kayın validemin nasırlaşmış elleri ile boğazıma yapışıp acısını hafifletme isteği ile sıraladığı suçlamaları hissizce dinledim. "Hep senin yüzünden, oğlum senin yüzünden canına kıydı." Sessiz kaldım, yapmak istediğini yapabileceğini göstermek amacı ile çırpınmadım bile, nefesim kesilene kadar sıktı boğazımı da nefessiz kalan ben, kolumu kaldırıp müdahale bile etmedim, edemedim. Ama tepkisizliğimin sebebi ne anne olmasıydı ne de onun acısına kimsenin acısının yaklaşamayacağını bilmemdi. Tepkisiz kaldım zira kendi ailem de dahil şu anda, bu mezarda bulunan herkes hatta burada bulunmayanlar dahi bu ölümden zaten beni sorumlu tutuyordu. Tepkisizdim belki de haklılık payları vardı ve ben de bu durumu çoktan kabullenmiştim. Neden mi? Eşimin Facebook hesabında, intihar etmeden önce durum güncellenmesinde paylaştığı yazı, hakkımda yargısız infaz hükümlerini işleterek kanaatin oluşmasına sebep oldu. Peki eşim ne mi düşünüyordu: ''Hayatımın anlamı olan kadın, eşim, karım şu kısa hayatımdaki hem en temiz sayfam hem de en utanç tablomsun! Beni istemediğim bir adam, bir cani yaptın şimdi de sen yaşa bu vicdan azabı ile, şimdi de sen hisset, insanın kendisinden iğrenmesi ne demekmiş, her şeyin sorumlusu sensin, yaptığım ve yapacağım her şeyin SORUMLUSU SEN, hoşça kal...''