"Ayrılalım." dedim bakışlarımı yere indirerek. Başını kaldırıp,tek kaşını kaldırarak bana baktı. "Neden ?" "Güven vermiyorsun." diye mırıldandım.Bir süre sesini çıkartmadı.Sırtını duvardan ayırıp,önümde dikilince,irkilip bakışlarımı yüzüne çevirdim. Gözlerini kısıp,bana doğru eğildi. "Neden güven vermiyorum biliyor mu...
Hayallerimin peşinde... ailemden uzak, yardım alamayacak bir yere gidiyordum artık. Korkuyor muydum? Bilmem, içimde daha çok bir heyecan var gibiydi. Sonunda yıllardır düşlediğim şey başıma gelirken nasıl korkabilirdim ki? Ama insan gelecekte ne olduğunu bilmeden sevinmemeli belki de. Belki de sevinmeli ve ne olursa o...