In het land waar Deia woont, moeten alle zestienjarigen in een gruwelijk spel tegen elkaar strijden om te bewijzen dat ze hun positie als inwoner van het land verdienen. Er is maar één manier om er zeker van te zijn dat je het overleeft: uitverkoren worden. Iedereen verwacht dat Deia dit jaar bij de uitverkorenen zal zitten. Tot ieders verbazing gooit de gevreesde consul Nestor niet alleen Deia maar ook zijn eigen zoon Arthur de arena in. Hierin strijden de overige zestienjarigen om de prijs die maar voor enkelen van hen weggelegd is: hun leven. Cover gemaakt door @durban_skies Huishoudelijke mededelingen: 1. Ik ben me ervan bewust dat dit verhaal een aantal gelijkenissen vertoont met De Hongerspelen. Daarom wil ik graag feedback van lezers over hoe het verhaal unieker zou kunnen worden. Schroom dus vooral niet om lekker veel commentaar te geven. Blijf hierin alsjeblieft wel netjes. Als je er niks aan vindt, mag je dat best zeggen, maar doe dit dan op een normale manier. Echter zijn er ook een heleboel elementen die ik zelf heb verzonnen en waar ik veel tijd en moeite in heb gestoken, dus ik zou het waarderen als je deze niet kopieert. 2. De hoofdstukken zijn opgesplitst omdat ik ze anders te lang vond voor Wattpad. Dit is best lelijk, maar het is niet anders. Soms kan een stuk dus bijvoorbeeld midden in een gesprek stoppen. 3. Bij deze serie hoort ook een Pinterest-bord: https://www.pinterest.com/femke91/uitverkoren-trilogie/. 4. Er komt een extra boekje bij deze serie, dit heet 'Uitverkoren - De extra's'. Hierin komen dingen als dagboekfragmenten van verschillende personages en interviews met personages. Eerste versie: 2014 Publicatie: 2015-2016 Vond je dit verhaal leuk? Lees dan ook het vervolg, 'De chaos', of 'Dag des Oordeels'.

Mensen vertelden me altijd dat ik de glans in mijn ogen door niets of niemand mocht laten dempen. Ik denk dat ik niet besefte wat ze precies bedoelden, tot het ook werkelijk gebeurde. Mijn hele zestienjarige bestaan was ik een 'normaal' mens geweest. Tuurlijk, ook ik moest me door de uitdagingen van het leven heen worstelen- maar dat deerde me niet. Altijd zag ik het als een onderdeel van het fenomeen 'leven'. Wanneer je ruw weggerukt wordt uit je leven lijkt dat het ergste wat er had kunnen gebeuren. Iemand nam je het recht af om je eigen pad te bepalen en te kiezen wie je wilde zijn. In werkelijkheid werd je identiteit afgenomen. Achteraf, bleek de echte strijd voor mij nog te moeten komen. Een zieke geest bleek een onbegrijpelijke te zijn. Zo was het voor ons onmogelijk te bedenken waarom ze ons dit aandeden. Waarom waren juist wij uitgekozen om mee te spelen in hun psychopathische spel? Het trekt je omlaag als de mensen om je heen alle hoop verliezen. Ook ikzelf begon hoe langer het duurde af te zwakken. Wat me echt geraakt had was echter het feit dat de buitenwereld ons niet geloofde. Ze zouden ons niet helpen. Daar waren we dan, twintig tieners; tegen elkaar opgezet en we stonden er helemaal alleen voor. Het enige wat een optie leek, was meespelen. "Met bloeddoorlopen ogen keek ze me aan. De wereld mocht ons dan wel niet geloven, dan redden we onszelf wel. We hadden simpelweg geen keus. Met een vage glimlach sprak ze de woorden uit die ik zo haatte, die zo'n impact hadden en waarmee het allemaal was begonnen. 'Game On.' We zouden gaan vechten tegen de dood. Later bleek leven echter een zwaardere beproeving.

"I..Ik..'' probeer ik nog, maar hij duwt me tegen de muur aan. Hij komt zo dicht op me staan dat ik zijn adem kan voelen in mijn nek. Ik sluit mijn ogen, bang voor wat er gaat komen. Maar er gebeurt niks. "Als ik jou was zou ik me wat meer bezig gaan houden met luisteren, in plaats van ontsnappen, want dat gaat je niet lukken.". Een eenzame traan rolt over mijn wang. Niet van bangheid of boosheid, maar van pijn. Echte pijn. ~ All rights reserved @shewaxo ™