Rouge sokaklarında dönüp durmuş birkaç süslü dizeden ibaretim ben. Eskimiş bir sayfadaki silinmiş, zar zor okunan kelimelerin arasında saklı geçmişim. Hedefine asla ulaşamamış küçük roketler gibi kaybolmuş sonsuzun içinde tüm hayallerim; silik bir anı, hiç için yaşanmış bir geçmiş ve geleceği olmayacak bir şimdiden ibaretim. Ben Nym Ravel. Aslında birkaç toz tanesinden oluşmuş bir halk efsanesiyim. Ben Nym Ravel. Olmayan, Olamayan kadınım.

Masum bir kiz Onu alikoyan bir padisah Tatli Bir aşk Sarayin koridorlarinda pekde normal gecmeyen bir yılın ardından bir sabah bir ejderha goruyor Asgardiya V Osmanli Elsa&Losrat V Kösem&Mihrimah Iki düşman halk Iki düşman kardeş Entrika Aşk Iktidar Intikam Ejderhalar ve Ejderha Avcıları TANRILAR Masumiyet Kösem Yeni sezonu ile 25 Eylül'de yayinda

" Çok aptalsın. " dedi gülerek. " Beyin gelişimi üçüncü sınıfta durmuş biri için fazla iddialı bir cümle oldu. " Lafı böyle yapıştırırlar canısı. Şuanda ben gülüyordum. Havalı bir şekilde arkama döndüm. Bir iki adım attım. Atamadım. Resmen sakarlığın vücut bulmuş haliyim. Ben yerden kalkmak için çabalarken o kahkahalarla gülüyordu. Aman ne güzel.

Tutsaktı. Duyguları, hayalleri ve kendisinden üstün gelmiş ırkı esir etmişti onu. Kadındı. İşini yaparken hep kısıtlamış, bakışlara ve küçümsemelere mahrum bırakmıştı onu. Dinlenmemişti. Dikkate alınmamıştı. Haklıydı. Ama kimler sansürlese de düşüncelerini, kapatsa da onu dört duvar arasına bu hiçbir şeyi değiştirmeyecekti. Tutsaktı. Kadındı. Haklıydı. Yıkılmak üzere olan bir dünyada doğmuş, ne konuşmaya ne dinlenmeye zaman bulmuş, hep haklı olmuş ve hep susmuş insanlardı onlar. Dünyanın her köşesinde yok edilmiş hakları, kelepçelenmiş elleri ve bağlanmış ağızları ile savaşın kurbanları. Sadece bir tanesinin uyanışı ile artık sokaklarda tek bir kelime yankılanıyordu, rüzgar fısıldıyordu onu ağaçlara. On yedi günde çökmüş bir dünyayı canlandırmaktı bu. Yıkım ve yok ettiği hayatlar, devrim ve dalga gibi yayılmış etkisi. İşte. İnsanlık yok olmanın eşiğindeyken onu kurtarmak isteyen tek bir varlık vardı. Dilsizlere ses vermişti. Devrim. Öncüsü ise tutsaktı. Kadındı. Haklıydı.

En karanlık gece bile sona erer ,VE güneş doğar .

Bir çok tür gördük bu güne kadar; vampirler, kurtadamlar, devler, elfler, büyücüler, bükücüler... Ancak bu hikaye sıradan insanların yükseliş savaşını anlatıyor. İki ırkın arasında ezilen insanları anlatıyor. Bir gurup SIRADAN'ın yenin dünyayı kurmasını anlatıyor. Tsukiyomi yani Ay Tanrıçası'nın soyundan gelenler ve Amaterasu Güneş Tanrıçası'nın soyundan gelen ve iki tanrıçanın onlara bahsettiği güçler ile Sıradanlardan üstün olan iki güçlü insan ırkı. "Zaman içinde duyguları köreldi ve görüntüleri insan gibi olsada canavarlaştılar. Güçleri onları kör etti." Ve onlara baş kaldırmayı göze alacak bir sıradan ilerideki adları ile Slayerlar. "Onları yenebiliriz! Tek yapmamız gereken yapmak istemek!" "Saçmalama! Kita onlar tanrılar tarafından kutsanmış kişiler onlara baş kaldıramayız!" Ben Kita, bir sıradanım Tsukiyomiler yada Ameterasular'ın kutsanmış güçleri yok bende ama ben ezilmek istemiyorum! Ve yemin ederim! Onları yeneceğim! ◇•♢♢♢•◇

O benim verdiğim isim ile Arya, kendine göre ise binlerce asosyalden sadece bir tanesi, o oyunları alt üsteden kişi, daima en yüksek rekorları elde eden... O sosyal medyayı metalik sesi ve karanlıkta yüzü tanınmayacak şekilde olacak sekilde videolarda herkesin imrendiği OYUN TANRIÇASI. O insanlardan nefret eden, içinde insanlara karşı tek bir acıma tepkimesi taşımayan bir kız. Peki neden bu halde? Katili olduğu annesi yüzünden mi? Akıl hastelerinde ve ıslahevlerinde yediği dayaklar yüzünden mi? Hayır! O güvenini yitirdiği için sahte maskeler yerine tek gerçek olan YANLIZLIĞI seçtiği için böyle... Özünde... Kendisi gibi işte. Onun için en önemli üç şey belki az ama o şeyler yalnızlığı barındıran şeyler onlar, 1-Oyunlar 2-Baharatlı çubuk kraker 3-Kitaplar ----ARYA---- İnsanlar kesinlikle nefret edilecek varlıklar. Benim gibi bir sürü var biliyorum her gün o sahte maskelere maruz kalanlar. Biz her zaman dışlananlar olduk ama yinede en güçlülerdik. Yenildiğimiz yada yendiğimiz zamanlar bizim için farklı mıydı? Bizim önemli olanlar kimlerdi? Nelerdi? Susmamızı söylediler! Kaba kuvvetin her zaman en iyi olduğunu söylediler! Dinliyormuş gibi yaptık ama hiç bir zaman dinlemedik. Onların arasına karışıp bizde sahte maskeler taktık ama aslında gerçekti bütün maskelerimiz. Sahte gülüşümüz yoktu bizim yada sahte gözyaşlarımız. Bu yüzden "Yapmacıksın" dediler. Ama aslında her şeyden daha gerçektik. Biliyorum aranızda benim gibiler var gerçek yalnızlığı sahte maskelere tercih edenler! YALNIZLIĞI KABULLENENİN HİKAYESİ! HER ZAMAN GÜÇLÜYDÜ AMA ZAYIF GÖZÜKTÜ ÇÜNKÜ O ZAMAN DAHA FAZLA SAHTE MASKE ÇIKARDI KARŞISINA, DAHA FAZLA YAPMACIK GÜLÜŞ!

Benim güzel uyuyan ramenim, uyan artık.