Elleri usulca bir ipeğin kanadında gezinircesine yanağımda dolaşıyordu. Sıcaklığını kanıksayarak tenimde kabul ettim. Parmakları yüzümdeki çillerde inince, "Ne yapıyorsun, ya bilerek mi yapıyorsun". "Evet bu durumda ne yapacaksın?" "Her şeyi yapabilirim. Sinirlendirme beni. Dedene söylerim, zaten nişanı yaptık en kötü evleniriz. Zaten sana söylemiştim, tam benim tipimsin." "Hımm,"bir masalın ezgisine dolanmış ses tonu, bilinmeyen diyarların sürgününe kapılan bir ruhun biçareliğinde savurdu , geçti beni. "Hımm,"verdiğim tepki hoşuna gitmiş olsa gerek, dokunuşlarını derinleştirdi. "Çillerinden hoşlanmıyor musun?" "Evet, o yüzden dokunma." Saçlarıma geçirdiği parmaklarıyla aramıza geçmişin ağı döküldü. Gözlerimde şaşkınlığın verdiği alaca renkteki utancın yansıması yanaklarıma tırmandı. "Hoşlanıyorum. Gecenin yıldızları yüzüne inmiş, sönmüş umutların ruhu kazınmış, dudağımdan çıkan nefes canlandırır mı, umudu kırılan dileklerimin hayalini?"

Yazmak ister kalem yürek eşlik eder...Yazı devam eder şair susar kalem konuşmaya başlar keyifli okumalar canlar 🌾🌾🌾

İzlerle doluyuz aslında her birimiz. Hepimiz yara almışız bir gün, kanamış, acıtmış. Ya yara bandı bulmuşuz kendimize ya da unutmuşuz o yarayı, bırakmışız kendi haline; kabuk tutmuş. İz bırakmış ama olduğu yerde. İzler acıtmaz, izler kanatmaz; ama baktıkça hatırlarsın izlere. Hatırlamak ölüm, hatırlamak zulüm ve ceza hatırlamak... İnsan en çok hatırlamaktan yorulur. İnsan ölmüş birinin yüzünü hatırlar mesela, insan ilk kez tokat atıldığı anı hatırlar kendisine ya da ilk kez tokat attığı... İnsan hatırlar kızar; insan hatırlar ağlar; insan hatırlar utanır. Yaşadıklarından utanır insan; yaşattıklarından... İnsan yaşar yara alır; insan yaş alır yaralar yerini izlere bırakır. Ve insan hatırlar. Hatırlamak ceza; hatırlamak ölüm adeta... Peki ya siz ne yapardınız? Kendi cesedinizi kilitli bir bodrum katında bulmuş olsaydınız...

Aklı platoniğinde olan Uzay, öbür yandan Poyraz. Poyraz'ı Uzay'a ayarlamaya çalışan Kumsal, Kumsal'a platonik olan Koray. Uzay'ı sevmeye başlayan Poyraz, peki ya Uzay? Platoniğini mi seçecek yoksa Poyraz'ı mı? 🎇🎇🎇 Okulun giriş kapısına geldiğimde sadece durup düşündüm. Kendimi, onu, olmayan ve asla da olmayacak aşkımızı. Benim için en iyisi hangisi onu bile seçemeyecek kadar karmaşık duygularla boğuşuyordum. Acaba en iyisi yeni bir sayfa, tertemiz bir sayfaya adım atmak mıydı yoksa kalıp sevgime zincir vurmak mı? Acaba bir gün sever diye beklemek mi yoksa kendime uygun birini sevip biraz olsun mutluluğu tatmak mı? Hangisiydim ben veya hangisi olmam gerekiyordu? Tekrar bir afete sebep olup kendimi hapsettiğim o karanlık dünyamda beni kurtarmasını, geçti gel artık seninleyim seninim benimsin, demesini mi beklemeliydim yoksa? Yeni birileriyle tanışmak ona ihanet etmek mi olurdu? Ya ilerde aşkına sahip çıkamayan bir çaresiz insan konumuna düşersem? Ya olacaksa ve ben o doğru zamanı bulamıyorsam? Ya da hiç olmayıp hayatımın içine sıçmayı planlıyorsam?

Yaşanmış bir hikâyeden alıntıdır... Ben daha 6 yaşındayken büyümüştüm. Abim her geldiğinde "Annemin mektubunun diğer yarısını sana vereyim mi?" Dediğinde kabul etmiyordum. Eğer o mektubu okursam masalık tüm büyüsü bozulur. Hasan bey bazen bana öfkeleniyordu. Neden öfkelendiğini anlıyordum çünkü o "8 bilezik 3000 liraya bir Masal aldı, halbuki o bir kadın almak istemişti." Ben çocuklarıma Masal'ın masalını anlattım.

şiir

Derin bir nefes aldı verdi . Ciğerleri artık yanıyordu . Son bir gayret tekrar koştu, koştu , koştu . Ayağı çalılıklara takıldı ve direk yere düştü. - aaaa diye inledi hafifçe . arkasından havaya açılmış bir silah sesi ve yankı ile gelen başka bir ses - bu orman sandığın kadar saklambaç oynamak için iyi bir yer değil minik kız gel ver elindekini kafasını iki yana salladı . Saçından çıkardığı bandajı ayağına sararak bir elini ağaca tutundu . diğer elini yere tutundu ve kalktı elinde ki diski vermeyecekti. ne pahasına olursa olsun gerekirse canını verecek ama elindekini vermeyecekti.

Doğada bulunan en sert element, sevmekten vazgeçmiş bir kadının yüreğidir.