Güneş'in hükmü bittiğinde Ejderha ve Anka'nın hükümranlığı başladı. Kıvılcımlar her yeri sardığında alevler yangınlara ve yangınlar küllere dönüştü. Akrep'in zehri çöle yayıldı, Şahin ve Yılan onunla birlikte yükseldi ve düştü. Anka'nın küllerinden doğumuyla yükselen alevlerin ruhu göğe ulaştı. Ve Güneş'in Tacı, Gül Nehri'ndeki kana bulandı. ♛ Epikfantastik #1, Tarih #5, Tarihikurgu #67 Diyar'ın Hükümdarları GÜNEŞ'İN TACI - Kraliçelerin Savaşı IV Başlangıç Tarihi: 22 Mart 2019 ASKIDA, DÜZENLENECEK Kraliçelerin Savaşı Serisi: 1. Ejderha'nın Öfkesi 2. Ateş Kristalleri 3. Karanlığın Şafağı 4. Güneş'in Tacı

~Wattys2018 Modernistler kazananı~ *TAMAMLANDI* 🔥 Çok az kaldı. Benzini döktüm ve çakmağı da ateşledim. Alevlerin göğü sarmasına çok az kaldı. Hepimiz ısınacağız! Hem de iliklerimize kadar... -Ciara Archer 🔥

Eczane gibi çalışan yayınevleri. Tefeciye bir ton borç. Tuhaf bir yazı atölyesi. Kitaplar aracılığıyla yayılmaya çalışan tehlikeli bir virüs. Teksas'ta belalı bir kumarhane. Ve bir de biz, ben ve o. Başkalarının deyişiyle: Morfin ve Vitamin.

Okuluna her gün istemeyerek giden ve üvey abisinden gördüğü şiddet yüzünden hayata karşı umudunu yitiren bir çocuğun, kadim bir diyardan gelen mesajla değişen hayatı... 6 milyar nüfuslu dünyada bir hiçken, hayalini bile kuramayacağı Gümüş Kıta'nın içindeki tek Ademoğlu olmak. Başka bir zaman diliminde, başka bir gezegende, başka hayatlar kurtarıp, yeni dostları için savaş vermek, aşık olmak... Bir çocuğun kaldıramayacağı şeyler olabilir.

Oda çoktan dumanla kaplanmış görüşümü engelliyordu. Ciğerlerime hava çekmek için öksürüp hırlarken bir yandan da odadaki rafların arasında koşar adımlarla ilerleyip Brad'i arıyordum. Sonunda onu duvar boyunca uzanan dolabın dibine tünemiş bir şekilde buldum. Yanına eğilerek onu sarsmaya başladım ama kıpırdamıyordu bile. Canlı olduğunun tek belirtisi nefes alırken inip kalkan omuzlarıydı. "Brad!" Burada biraz daha kalırsam yanına da ben yığılacaktım. Kafamdaki bütün soruları bir kenara ittim, elimi çabuk tutmalıydım. Onu doğrultarak yüzüne vurmaya başladım. Uyanmalıydı. Tanımıyor olsam da onu burada bırakmazdım. Tüm vücudum yanıyor, durmaksızın öksürüyordum. Bilincimi kaybetmeden önce gördüğüm son şey Brad'in bağırarak burada ne aradığımı sormasıydı.

"Eğer farklıysak..." Kelimeler boğazında düğümlenmiş, cümleyi tamamlayamamıştı. "Biz kardeşiz. Bundan en ufak bir şüphe duymuyorum." diyerek yatıştırdım onu. Sonra devam ettim: "Ama elbette tuhaf olan şeyler var. Mesela; genetik yapımız inanılmaz derecede mükemmel. Hücrelerimiz kendini çok hızlı yenileyebiliyor. Hasta olmuyoruz ve yaralarımız çok çabuk iyileşiyor. İnsanlar gibi değiliz yani..." Ne söylediğimin farkına varınca birdenbire irkildim ve son cümleyi kısık ve düşünceli bir ses tonuyla tekrar mırıldandım: "İnsanlar gibi değiliz!..." Tüm Hakları Saklıdır.