Babasının zorla evdendirerek hayatını mahvetiği sıradan bir kızdım. Hemde bir deliyle evlendiriliyordum. Kendi karanlığına farkında olmadan beni de çeken bu deliyi o kör kuyudan çıkarmak zor olacaktı. Zorla yapılan bir evliliğin iki kurbanıydık. Hangimiz hangimizi kurtaracaktı en ufak bir fikrim yoktu. Yine de asla bu...
Annem ve babam, bana karşı hiçbir zaman, o sevgi dolu ve ilgili anne babalar gibi olmadılar.O yüzden ben de küçüklüğümden beri kendimi, rengârenk hayaller kurarak mutlu etmeyi öğrendim.En sevdiğim hayalin rengi ise beyazdı.Beyaz bir gelinlik... Beyaz, mutluluğun, aşkın ve bir gün kendi yuvamı kurabileceğimin müjdecisi...
Herkesten farklıydım ve herkes de bunu biliyordu. Bilmekle kalmıyor benden korkuyor, benim yok olmamı istiyor, tiksiniyor ama bana şaşırmaktan da kendilerini alamıyorlardı. Avcılar denen illet bir kuruluş beni ve benim gibi olan 9 kişiyi bulup insanları güvende tutmaya and içmişlerdi. İnsanların koruyucu melekleriydil...