Mamy swoje małe tajemnice. Trzymamy je w sobie, urywamy nawet przed najbliższymi. A co jeśli taka tajemnica doprowadzi nas do ostateczności?

Nazywam się Natalia, mam szesnaście lat i kilka miesięcy temu popełniłam samobójstwo z własnej, niewyobrażalnej głupoty. Oczywiście żyję. Dzisiaj i jutro również będę żyła. To moje ciało umiera. A ja razem z nim. Za dwa tygodnie jeden papierek wywróci moje życie do góry nogami. Owe czternaście dni poświęcę na eksperyment, a każdy z nich zostanie poddany próbom ludzi i samej mnie.

"Pewnego dnia powiem Ci całą prawdę o uczuciach, które przez te dziewiętnaście lat naszej znajomości kłębiły się w moim sercu". Wtedy uświadomiłem sobie, że "pewnego dnia" to za późno.

Antoni Wiśniewski nigdy nie uratował nikomu życia. Nigdy nie miał nawet ku temu sposobności. Aż do pewnej nocy, gdy dzwoniąca spod nieznanego numeru dziewczyna mówi mu, że jutro umrze.

To i tak nic nie da. Proste sześć słów, które określają sytuację większości z nas. Dlaczego więc tak niewiele osób jest w stanie znieść ich brzemię...? *** Moja pierwsza historia sprzed dwóch lat. Aż się łza w oku kręci... Dobra czy nie - tę kwestię pozostawię Wam, drodzy Czytelnicy.

Każdy z nas potrzebuje ciepła... Zdarza się, że ktoś inny potrzebuje go bardziej. W sumie o tym jest to krótkie opowiadanie.

Opowiadanie postapo w klimatach LGBT. Dwudziesty pierwszy. By się w tym wszystkim nie pogubić, a raczej zachować pozory ogarnięcia, odliczam dni. Witam kolejny świt nad zrujnowanym miastem. Mało sypiam. Nie ma gdzie, zresztą nawet gdyby było, i tak nie miałabym głowy do drzemek. Jeśli padnę, prześpię kilka godzin. Jeśli nie, po prostu leżę na prowizorycznej pryczy i wpatruję się w pęknięcia na suficie. Przetrwałam. Tylko co z tego, kiedy nie mam z kim cieszyć się z tego, co mi pozostało? Mogłam umrzeć. Wyszłoby na jedno. A może i byłoby lepiej.