Η Ιφιγένεια είναι μία κοπέλα 23 χρονών. Κλέβει για να επιβιώσει. Ώσπου ένα βράδυ μπλέκεται στα σχέδια του Ορέστη, γιου ενός πλούσιου αρχιμαφιόζου. Η έλξη που νιώθει για αυτόν είναι ακαταμάχητη όμως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Εκείνη παλεύει ανάμεσα στον έρωτα του σήμερα και του παρελθόντος γιατί έτσι όπως μπήκε ο Ορέστης στην ζωή της πριν χρόνια είχε εισβάλει ο Αλέξανδρος. Εκείνος ήταν η καταστροφή της. Συνέτριψε την ζωή της οδηγώντας την στο μονοπάτι που βαδίζει σήμερα. Ο Ορέστης θα αποδειχθεί το ίδιο καταστροφικός για εκείνη ή θα καταφέρει να την βγάλει από τον τυφώνα στον οποίο την έριξε ο Αλέξανδρος;

Η Σελίν και οι φίλες της δεν έχουν φύγει ποτέ από το δάσος. Οι Πρεσβύτεροι το απαγορεύουν. Ένα βράδυ τα κορίτσια αποφασίζουν να το σκάσουν για να πάνε στο χωριό και η Σελίν γνωρίζει τον Έρικ, ένα αγόρι που σκοπός της ζωής του είναι να γίνει Κυνηγός, μέλος μιας ομάδας που έχουν αφιερώσει τη ζωή στο να σκοτώσουν όλες τις μάγισσες. Το αγόρι ζητάει να την ξαναδεί και παρόλο που η Σελίν γνωρίζει πόσο επικίνδυνο είναι να βρίσκεται κοντά του αποφασίζει να κρύψει την πραγματική της ταυτότητα και αρχίζει να τον συναντάει στα κρυφά. Όταν το μυστικό της Σελίν αποκαλύπτεται ο Έρικ έρχεται αντιμέτωπος με ένα τρομερό δίλημμα: Να σκοτώσει την μάγισσα ή να χαρίσει τη ζωή του κοριτσιού που έχει αρχίσει να ερωτεύεται;

Βορράς και Νότος. Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Μαύρο και άσπρο. Όλα αντίθετα, κανένα κοινό σημείο. Η χρυσή τομή; Πάτρα. Δυο κοπέλες, σαν τους αντίθετους πόλους ενός μαγνήτη συναντιούνται με όνειρα κοινά κι ελπίδες για ένα μέλλον καλύτερο από το παρελθόν που έζησαν. Δυο άντρες που οι οικογένειές τους τους έφεραν αντιμέτωπους. Μια πόλη που θα τους ενώσει όλους σε ένα περίεργο γαϊτανάκι. Καλό και κακό. Ηθικό και μη. Τελικά, θα μπορέσουν αν βρουν την λύτρωση;

Η ΑΓΑΠΗ ...Κώστας Καρυωτάκης (1896-1928) Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι. Και με είδε μια αχτίδα Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι. Πώς μ' έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης, πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη! Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος, κι ελύγισα σαν από τρυφερότη, εγώ που μ' είχε πέτρα κάνει ο πόνος.