Gökyüzündeki her yıldız ömründe bir kez yeryüzüne inerdi kendisine verilen görevi gerçekleştirmek üzere. Stella'nın görevi yarım kalan aşkları, onları resmederek tamamlamaktı. Yüzyıllar boyunca binlerce resim çizmişti. Şimdi hepsi, sararmış ve yırtılmış halde çantasının içinde duruyorken, kendisini eve götürecek olan yıldız kaymasını bekliyordu. Fakat onu bu dünyada tutan bir şey... Yarım kalmış bir hikâye, yaşanmamış bir aşk, vardı. ★ Eliyle gökyüzünde bir yeri gösterdikten sonra gözlerimin içine baktı. Kelimeler, dudaklarının arasından değerli bir mücevhermişçesine dökülmüştü. "Buradan yıldızlara, hangi otobüsle gidebilirim?"

Bacaklarımı hissetmemek ve tekerlekli sandalyeye mahkum olmak, beni yazmaktan alıkoymuyordu. Yazarken kendimi özgür hissediyordum. Okurlarım elimden tutuyordu, ayağa kalkıyordum. Ama onlarla bir araya gelmekten korkuyordum. Yürüyemiyordum, ayağa kalkamıyordum. Ben bu hale anne karnından çıkarken gelmemiştim. Hatırlamak istemeyeceğim kadar kötüydü. Ama bir gün diğer tarafımı bulduğumda, hedeflerimden vazgeçmeyecek ve insanlara umut olacaktım. ••• Yayımlanma tarihi-3 Temmuz 2015

Gecenin koyu karanlığında, gökyüzünde bir yıldız kaydı. Ve iki genç kız, aynı anda fısıldadı: Bir gün iki ünlü yazar olacağız. Yıllar geçti, her gün doğan güneş, bu kez onlar için doğdu. Bu kez, onların cümlelerine düştü, karanlık gecedeki yıldızların ışığı. Anılarını yavaş yavaş kaybederken Mısra, Eylül yeniden geri getirdi onları. Yeniden aralarında diyaloglar değil, kelimeler dolaşsın; kalplerini eskisi gibi tek bir amaç uğruna attırabilsin diye. ★ Eylül, okuduğu satırların verdiği duyguyla dolan gözlerini sildi önce. Ardından usulca eğildi, ve arkadaşının kulağına fısıldadı; "Cümlelerimle cümlelerinin, tekrar dans etmesine, izin verir misin?"