Είναι σαν παζλ τελικά ο έρωτας. Το χτίζεις κομμάτι κομμάτι με κάποιον και ξαφνικά μπορεί ο συμπαίκτης σου να στα γκρεμίσει όλα. Έλα μου ντε όμως που μετά θα χαθούν κομμάτια... --- "Απλά σε βαρέθηκα. Μπορείς να φύγεις." είπε και τα πόδια μου μουδιασαν. Κοίταξα κάτω προσπαθώντας να συγκρατηθώ. "Σε φίλησα, σε προστά...
"Τώρα γιατί το έκανες αυτό;" "Γιατί μόνο εγώ θα βλέπω τις sexy φώτο σου και το tattoo σου! Και κάποια στιγμή θα πηδιόμαστε όντως όπως έλεγα και στον σερβιτορούλη" Το τελευταίο το ψυθιρίζει στο αυτί μου και μου δαγκώνει τον λοβό. Ανατριχιάζω ολόκληρη. Πώς έχει τέτοια επιρροή πάνω μου; ΚΑΙ ΠΩΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΜΕ ΤΟ ΜΠΟΞΕΡΑΚ...
Καθώς έτρεχα κοίταξα πίσω μου για να δω αν με ακολουθεί κανεις αλλά μέσα στη θολούρα των δακρύων δεν μπορούσα να διακρίνω καθαρά. Έπεσα πάνω σε κάτι σκληρό και κατάλαβα ότι ήταν άνθρωπος Αφού πέρασε τα χέρια του γύρω μου και με κράτησε σφικτά στην αγκαλιά του ενώ εγώ έκλαιγα με λυγμούς. -Σσσσσς ηρέμησε... Ηρέμησε όλα...
Έρωτας. Μια λέξη... Ένα πρόσωπο. Και σε εσένα ήρθε κάποιος στο μυαλό σου, έτσι δεν είναι; Η Κλόι είναι ένα κορίτσι με παρελθόν. Ένα παρελθόν που τη διαμόρφωσε, ίσως την άλλαξε για πάντα... Όμως η ουσία είναι το παρόν. Τι θα συμβεί σε αυτό το παρόν; Πώς θα αλλάξει τη ζωή της; Ή, ακόμα καλύτερα, ποιος θα φέρει την αλλα...