"Bu dünyada neyi en çok istersen o senin imtihanındır."

Her hikaye mutlu sonla bitmez ! Amansız bir hastalık,iki insan,yakıp kavuran bir aşk hikayesi...Biraz dram,biraz romantizm...

Bizimki zaten normal bir karşılaşma olmamıştı. Ne bileyim, ben taciz edilirken beni kurtarmamıştı yada birden çıkıp 'Sen benimsin.' falan da dememişti ki bu tarz şeylere normal diyor olmam da ayrı bir komik. Nasıl normal bir şekilde tanışabilirdik ki? O normal değildi. Şöyle söyleyeyim, soy ağacında belirdiği gün, o ağacı kesmiş olmak isterdim. Kurduğum üç cümleden birinde onu boğmak istediğimi söylerken şimdi salak gibi onu sevdiğim gerçeğini hazmetmeye çalışıyordum yada onun beni sevmediği gerçegini... Hayatıma nasıl girdiğini biliyor musunuz? Beni nasıl etkilediğini? Peki mavi gözlerini neden böyle sevdiğimi? Onun beni sevip sevmediğini? Bilmiyorsunuz. Son soru hariç her şeyi cevaplayabilirim. Çünkü son sorunun cevabını ben de bilmiyorum.

"Bırak beni!!" Kolumu birkez daha çekip gecenin karanlığında hızlı hızlı ilerlemeye başladım. Boş sokakta yankılanan topuklularımın sesi hiç olmadığı kadar sinir bozucu geliyordu. "Beni dinliyceksin!" Kolumu tekrar kurtarmaya çalıştım ama benden kat kat daha güçlü olduğunu hesaba katmamıştım. Beni kendine çevirdi. "Seni dinlemek istemiyorum aptal!!" "Dinlemek zorundasın sarışın!" Kurtaramayacağımı bile bile kolumu çekiştirmeye başladım. "Yüzkez söyledim bırak artık. Seni istemiyorum!" dedim hissettiklerimin tam aksine. Gözlerine bakmadığım için yalan söylediğimi anlayamazdı ama giderek güçsüzleşen sesim anlaması için başka bir açıklık veriyordu. "Bırak.." Benim aksime güçlü çıkan sesiyle "Bırakabiliceğimi mi sanıyorsun? Benim elimde mi bu?" diye bağırdı. "Seni bırakmayı denedim Mira. Seni üzdüğüm her an. Değiştiğimi farkettiğim her an. Ama başaramadım çünkü.." diyip elimden tuttu ve başına getirdi. "Ben buramla düşündüm." dedi sinirle. Gözlerimin tam içine bakıyordu. Avucunun içindeki elimi kalbine götürdü. "Ama sen buradasın." Göz yaşlarımı saklama savaşlarımda yenilirken hıçkırıklarım duyuluyordu. "Seni bırakmıycağım baş belası." Onu onaylamazcasına başımı salladım. Titrek çıkan sesimle "Senden nefret ediyorum!" dedim. Ama hiç bir şey kalbimin onunla attığı gerçeğini değiştirmiyordu. Yanaklarımdaki yaşları eliyle silerken gözlerimin tam içine baktı o denizi aratmayan mavi gözleriyle. "Bende senden nefret ediyorum." Öpüşünü dudağımda hissettiğim an karşılık vermeye başladım. Elimi yumuşaklığını ezberlediğim saçlarına daldırdım. Kolları güven verircesine belimi sardı. Öpüşü ise zaten, renkli dünyanın ta kendisiydi.

" Dünyanın geri kalanı siyah ve beyaz iken, sen ve ben renklerin içinde boğuluyorduk.. " Tüm ailesini tek tek kaybetmiş hasta bir kız. Babasının cenazesinde tanıştığı kişi, gittikçe kötüleşen hayatının yönünü bir anda değiştirir. Üstelik bu kişi, aslında hiçbir zaman o kadar da uzakta olmamıştır İlk ve Son kez hayata atılan bir adım. İlk ve Son kez yapılan hatalar. İlk ve Son kez kurulan dostluklar. İlk ve Son Sen. © Tüm hakları saklıdır.

Eğer sol tarafımda atan şeye engel olabilseydim, senden uzak dururdum.

Tüm seçenekler aynı yere çıkıyorsa ve siz seçeneklerde kaybolup bir sonuca ulaşamıyorsanız Emir ve Beste'yi çok seveceksiniz.

Aylar boyunca biz olmanın hayalini kurarken, garip bir şekilde biz olmuştuk. Daha doğrusu biz olmamıştık, sadece bir sırrımız vardı. Bize ait ilk şey olan sırrımız. Sadece ikimizi ilgilendiren bir sır. Birbirimizi en yakın arkadaşlarımızdan daha iyi tanıyacaktık. Beraber birçok şey paylaşacaktık. Gülüp eğlenecektik. Mutlu olacaktık. Belki sonunda üzülecektim ama kabul etmemek için bir sebebim yoktu. Belki yanlış bir şey yapıyordum ama kaybedecek bir şeyim de yoktu. Belki pişman olacaktım ama işin içinde o varsa ben de vardım. Bir de, benim korkağın teki olduğumu bilse belki de hiç böyle bir işe kalkışmazdı. Cesaretsiz, saçma korkuları ve takıntıları olan aptal bir kız olduğumu en başından bilseydi, bana o ilk mesajı atmazdı. Ama ben, korkak olsam da bu işte onunla olmaya vardım. Bu süreçte beni korkularımdan arındırıp iyileştirecekti, ama beni iyileştirdiğinin farkında bile olmayacaktı. Ve bu, beni ona her zamankinden daha çok bağlayacaktı. Ama bunu hiçbir zaman bilmeyecekti. Bu da benim sırrımdı. Benim küçük sırrım.

"Onu ilk gördüğüm anı hatırlıyorum da, ne kadar şapşaldı.Bir sonraki karşılaşmamızda da çirkefti.Bir diğerinde masama oturan küçük bir yalancıydı.Şimdi ise sadece benim."