Farklıydı... Kendisi gibi birisini bulduğu için sevinmesi gerekirken neden karalar bağlıyordu? Yoksa onun da kendisi gibi acımasız olduğunu bildiği için mi çekiniyordu? Gerçek duygularını onun dışarı vurmasından korktuğu için nefret ediyordu o çocuktan. Ama bu kız unutmuştu aşkla, nefretin arasında ince bir çizgi olduğunu. İşte bu çocuk kendisi bile fark etmeden hatırlattı bu kıza o ayrıntıyı...

Bu hastane için fazla diye geçirdim içimden. Neden buradaydı acaba , o ise ayrı bir ironi. ''Sanırım buraya geldiğinden beri ilk defa gülümsüyorsun.'' O kadar dalmıştım ki kime dediğini bile anlamamıştım. Başımla odayı taradığımda bana dediğini idrak edip güldüm. Ne yani ona bakarken gülümsemiş miydim? ''Deli değil miyiz? Neye güldüğümüz sorgulanmamalı bence'' Hani böyle pat diye bir laf söylersinde ve sonra o lafın coolluğunu tartıp kendini alkışlamak istersin ya işte o durumu yaşamıştım şuan. Aslında deliliğin en güzel tarafı buydu, kimse sana neden güldüğünü ve neden salakça bir haraket yaptığını sorgulayamazdı çünkü hep aynı açıklamaya kavuşurdu: deli o. Sevdim bu deliliği. ''Öyle ama, dalıp gitmiştin.'' Diyip karşıma oturdu. ''Hep şöyle derler ya ' kafan güzeldir, ya da kafandaki' bu düşünceyi hatırladım sana bakarken''