Yalnızlık soğuktur. Kendisine alışan kişiyi buzdan kanatlarının arasına alarak dış dünyadan korumaya çalışır. Ama bu kanatlar esir aldığı kişiyi dondurarak her gün biraz daha güçlü olmaya zorlar. Ve gün gelir her yalnızlık tehlikeye düşer. Kanatlarının altına aldığı kişiyi oradan çıkarmak için biri çıkar gelir. Güven en tehlikeli düşmanıdır yalnızlığın. Kişinin kalbi güvenle doldukça yalnızlığın kanatları biraz daha erir. Kanatların tamamen erimesi için son bir şey kalır. Sarılmak... Sarılınca karşıdakinin kalbi kalbine dokunur. Kalbin donan bütün kısımları erir ve o sonsuz soğuk o an kaybolur. Sıcak kollarıyla size sarılan kişi son buz kalıntılarını da yok eder. Her zaman iki seçenek vardır. Ya güvenli kanatlardan vazgeçip sarılmayı seçersin ya da o kanatların altından çıkmaz kendini yalnızlığa teslim edersin. Ben seçimimi birinci seçenekten yana kullanmıştım. Ama onun yalnızlığının kanatları zamanla duvara dönüşmüştü. Güven vermek veya sarılmak yetmeyecekti...

Lola Morgan ve onun sıkıcılığın sınırlarını zorlayan hayatına merhaba deyin.

İblis her zaman en kurnaz yönteme başvurup iyi niyetli insanların can damarından vurmaya çalışır. İlk olarak, umutlarını yok eder. Eğer birinin umudu yoksa, savaşmaya da rızası olmaz. Böylece şeytan kazanmış olur. Peki ya umut varsa? Olsun ya da olmasın, önemli olan şey olmasa bile o umudun sende olması. Çünkü kaybedecek bir şeyi olmayan insan, umut etse ne olacak? Ailelerimiz ve büyüklerimiz bize her zaman iyilerin kazandığını anlatırdı. Ama gerçek kötülükle karşılaştığın zaman işler değişiyor. Eğer onun senin umudunu kırmasına izin verirsen, şöyle söyleyelim ki şeytandan daha ikna edici bir varlık daha yoktur. Sana o an sahip olur. Aslında kazanmak ve kaybetmek, ikisi de sadece ne kadar umut ettiğine bağlı olacak. Tanrı hariç kimse bunu bilmiyor. Peki onlar bilseydi, bu umutsuzluktan kurtulurlar mıydı? Kör bir umuda bağlı hepsi. Bazılarının ise umudu yok, ama yine de kaybedecekleri bir şeyleri de yok. Bu yüzden savaşmaya devam ediyorlar. Kötüye karşı savaşıp, bunun bir gün sona ereceğini umuyorlar. Yapabilecekleri tek şey, ummak. Ama umut gerçekten de o kadar önemli mi? Belki de değildir. Çünkü... "Güneş sadece umudu olanlara doğmaz!"

Amerika hükümeti ülkenin en iyi bilim adamlarını ve cerrahlarını toplayarak bir deney başlatılar. Deneyin amacı, bir ilaç yardımıyla, deneklerin beyinlerini tüm kapasiteyle kullanmalarını sağlamak. Ancak sonrasında içlerinden birinin "Bu insanlar beyinlerinin yüzde yüzünü kullanabildikten sonra çok tehlikeli olacaklar!" demesinden sonra hükümet deneyi durdurur. Ardından tüm herkesi evlerine salar, şüphe çekmemek için önceden sabıkası olan kiralık katilleri bu denekten sağ kurtulan insanları öldürmek için kullanırlar. Ancak daha önceden bilmedikleri bir şey vardır... Bu kullandıkları ilaç dna'ya yapışıyor ve bu yüzden denekler eğer deneyden sonra çocuk sahibi olursa bu ilacın dna'ya işlediği o moleküller o çocuğa da yapışıyor. Ve belli bir yaştan sonra dna'daki etki göstererek beynindeki kapasite artıyor. Neler olabilir? Devlete karşı, üstün zeka insanlar... İyi okumalar!