yine bitirdiğim bir hikayemle buradayım..umarım beğenirsiniz..keyifli okumalar :) :)

"Bu söylediklerine inanmıyorum, hepsi deli saçması! Hafızamı kaybettim diye benden faydalanmaya çalışıyorsun! Ben asla seninle birlikte olmadım!" "Ne derler bilirsin; 'Asla, asla dememek lazım.'" Karşımda durmuş yüzünde o nefret ettiğim ukala gülümsemesiyle bakarken bütün vücudum öfkeyle cayır cayır yanıyor. O ise bu halimden memnun kalarak yüzündeki sırıtışı büyütmekle meşgul. Tamam, o gülümseme birçok kızın aklını başından alacak kadar muhteşem olabilir, ara sıra bende dalıp gitmiyor değildim ama onun kim olduğunu biliyordum. Kendini beğenmiş, küçük dağları ben yarattım tavırlarından da nefret ediyordum. Bu yüzden söylediklerinin uydurma olduğundan yüzde yüz eminim, hafızam benden son 4 yılı çalmış olabilir ama kendimi tanıyordum. Bu ukala çocukla birlikte olacağıma ölürdüm daha iyi! Bu kadar büyük konuşmamam gerektiğini öğrendiğimde her şeyin için çok geç olmuştu. *** Bu hikaye bana aittir. İzinsiz kopyalanması durumunda işlem başlatılacaktır.

Aşk hiç bu kadar karanlık olmamıştı... Bir tarafta zenginlik ve lüks içinde yaşayan Buket, bir tarafta herkesin korktuğu, tehlikeli ve insafsız Kağan! Buket'in hayatı babasının iflasıyla değişir ve eski kusursuz günlerini İzmir'de bırakarak zorlu bir yaşam süreceği Ankara'ya taşınmak zorunda kalır. Buket, çevresine ve yeni başladığı liseye uyum sağlamaya çalışırken öyle büyük bir hata yapar ki her tavrıyla belayı temsil eden Kağan'ın tüm dikkatini üzerine çeker. Hiçbir sınır tanımayan Kağan, Buket'e olan öfkesini göstermekten geri durmaz. İkisi de birbirinden ölesiye nefret ederken, kaçınılmaz sona doğru adım adım yaklaşıp kendilerini imkânsız bir aşkın içinde bulurlar. Tehlike, bir gölge misali Buket'in üzerine çöktüğünde, Kağan'ın ürkütücü karanlığını aşkıyla aydınlatabilecek mi? Yoksa etrafını saran karanlığa yenilerek ruhunu siyaha kaptırıp yok olup gidecek mi?

Gözlerimi açtığımda siyah bir BMW X5'in önünde yatiyordum. Aklımı şöyle bir kurcalağıdımda üvey babam'dan kaçarken bu arabaya yakalanmış ve korkudan bayılmıştım. Önümde duran duygu düşmanı adam "Sen küçük şeytan hemen arabamın önünden kalk" diye bağırdı. "Aman bee yemedik arabanı tepe tepe kullan" diyip yattığım yerden kalkıp yürümeye başladım. Kolumun aniden çekilmesiyle bir çift gri gözle karşılaşmam bir oldu. Olduğum yerde kaskatı kesilmiştim. Karnıma değen sıcak vücudu ve beni derinlerine iten gri gözleri vardı. "Cık cık cık, nereye kaçıyorsun bakıyım küçük şeytan hem arabamın önüne bayıl hemde kaç git" diye tıslayınca dugusuz yönünü hemen göstermişti. Kolundan kurtulup arabanın sol aynasına bir tekme attım ve bağırdım. "Sensin o küçük şeytan" Koşmaya başlamıştım arkama baktığımda hala bıraktığım yerdeydi. Ondan kurtulmuştum. Evet, evet kurtulmuştum...

Annem ve babam, bana karşı hiçbir zaman, o sevgi dolu ve ilgili anne babalar gibi olmadılar.O yüzden ben de küçüklüğümden beri kendimi, rengârenk hayaller kurarak mutlu etmeyi öğrendim.En sevdiğim hayalin rengi ise beyazdı.Beyaz bir gelinlik... Beyaz, mutluluğun, aşkın ve bir gün kendi yuvamı kurabileceğimin müjdecisiydi.Bu evde kavuşamadığım huzura, kendi kurduğum yuvada sahip olacağıma gerçekten inanarak büyümüştüm.Oysa şimdi ailem bu hayalimi de elimden almıştı.Benimle hiçbir ilgisi olmayan bir olaydan dolayı, hiç tanımadığım ve civardaki herkesin Deli diye bildiği bir adamla evlenmek zorundaydım. ❤ Tüm ilçede deli diye tanınan bir adam: Emre. Aradığı şefkatı ailesinden bile görememiş, tekhayali bir gün sevdiği adamla evlenmek olan bir genç kız: Elif. Ve zoraki bir evlilik. Kimsenin bilmediği bir psikolojik sorunla boğuşan Emre ve Emre'yi tanıdıkça ona karşı anlayamadığı bir şekilde merhamet duymaya başlayan Elif, gerçek bir aile olabilecek miydi? Emre tekrar delirmeseydi; belki...

*hazanmevsimi

GERÇEK AŞKLARA.........

Sessiz bir gece , yorgun adımlarım Hiç haberi yok gibi , ıslak kaldırımların Kimse görmüyor mu ? Kimse duymuyor mu ? Durup önünde kalbinin , kimse durdurmuyor mu ? Herkes gider mi ? Herkes gider mi ? 'herkes değil sen gideceksin' dedi iç sesim.. İki yıldır her şey normalken hayatımın gene alt üst olması.. Kim bile bilir belkide bugün öğrendiğim haberi bu sefer kaldıramayacaktım.. İki yılı geride bırakınca her şey eskisi gibi olacak zannetmiştim.. İsyan etmek istedim 'Neden ben?' diye.. O kadar zorluğa göğüs germiştim ki tekrar bu haber yıkılmama sebep oldu.. **** Kanser hastalarına destek amaçlı yazılacaktır.. https://www.facebook.com/kanser.hastalarina.destek?fref=ts 05.08.2015

-