Gurur ve Gül geçen iki günde birbirine iyice alışmış, kaybolan yılların hasretini gideriyorlardı. "Gülüm hadi sen şimdi uyu annenle benim biraz işimiz var." Diyerek kızının saçlarını öptü. Gül kollarını babasının boynuna sarıp heyecanla yüzüne baktı. "Babacığım amcam ve teyzemle ne zaman tanışmaya gideceğiz? Onlarla oyunlar oynamak, boyamalar yapmak istiyorum." Alparslan kızının bu hevesli hallerine gülümsedi. Tam da hayallerindeki gibi bir kızdı. Şımarık, sevimli ve tıpkı Nil gibi...

'Ağlamak' kulağa nasıl geliyor? Zayıflık, acizlik, bir adım daha atsan içinde kalanların yerlere tane tane dökülmesi ya da acının somut yansıması.. Bence hiçbiri değil. Zümrüdüanka misali yandıktan sonra yeniden küllerinden doğmaktır ağlamak. Her ne olursa olursun, karşıma ne çıkarsa çıksın 'Ben buradayım ve yıkılmak için henüz erken' demenin küçük ama bir o kadar da kuvvetli bir yolu. Bana göre ağlamak; Umuda sıkıca sarılmak için tutunduğum dal, ayağa kalkabilmek adına destek aldığım iri gövdeli bir ağaç.. Kapak: @Wbrunette

Asiye İlkim Akçay! Üzüntülü, kederli ve acılı kadın! İsminin anlamını bu zamana kadar vermemiş miydi? Çektiği acılar bu zamana kadar sadece geçmişte kalmamış, boynuna yağlı bir urgan gibi asılmıştı. Bu sefer kaçmayacaktı, babasının arkasına gizlenmeyecekti, düştüğün de kardeşini suçlamayacaktı. Savaşacaktı. Çünkü biliyordu, babası düşmeden kaldırırdı onu. Biliyordu kardeşi dikenli yollardan yürütmezdi, şimdiye kadar Asiye isminin hakkını çok vermişti. Artık güçlü olacaktı. Düştü mü? Tekrar kalkardı. Koşuyorken takıldı mı? Daha da hızlı koşardı. Ne olursa olsun yapardı. Babasının kızıydı. O, Asiye İlkim Akçay'dı. Kapak: MatmazelinHayali

Efsanelere inanır mısınız? Ya da filmlerde gördüğümüz aksiyon ve sırlarla dolu hayata? Peki ya gerçekten o yaşamlar varsa? Ya biz de onlardan biriysek? Eğer öyleyse bizler neydik? Sene 1999. Günlerden perşembe. Farklı şehirlerde doğan bambaşka hayatları olan birkaç bebek. Ve onları kucaklarına almayı bekleyen aileler. Ardından gelişen olaylar...