Gece yarısı ormanı deldi çığlıkları. Biliyordum ki yine oradaydı. Orman bitimindeki uçurumda, dolunayın karanlığını delen ışığına bakarken tüm kemikleri tek tek kırılıyor bu dehşetin içinde öğrendiği gerçeklerin acısıyla yüzleşmeye çabalıyordu. Haykırmaları durmaksızın kulaklarımı delerken, sadece onu izlemek, elimden gelebilecek olan her şeyin ona daha çok zarar vereceğini bildiğim için şu anlık mecburluğumdu. Ve yine biliyordum ki kimsenin önünde eğilmemiş ben ve o ; bir gün karşı karşıya gelecektik. Arkamı dönüp onu acısıyla yanlız bıraktığımda,o an geldiğinde ne olacağını düşündüm. Benimle karşı karşıya geldiği gün, ölürdü. Ölümünün benim elimden olacak olması herkesi sarsacaktı. Başka yolu yoktu. Başta yapmam gereken buydu. Beni ne durdurdu bilmiyorum ama onun bana güvenmemesi gerekirdi. Aptallık etti ve hatasını öğrenecekti elbette. O gün geldiğinde, bunu kendi gözleriyle görecek ve yaşayarak öğrenecekti...Benim gibi..