Bu hikaye ailenin, dostluğun, bağlılığın, her şeye rağmen sevdiklerinin arkasında durabilenlerin hikayesidir. Londra'da Yapılacaklar Listesi; •Yabancılarla birlikte halay çekilecek. •Odadaki her şeyin üstüne dantel örtülecek. •Semt oturuşu yapılacak. •Altın günü düzenlenecek. •Arabaların tozlanmış camlarına, 'Beni yıka' yazılacak. •Hesabı ödemek için kavga edilecek... Bu şekilde uzayıp giden listenin özeti, Türklere özgü davranışların Avrupalılara öğretileceği idi. Yukarıda, abisiyle çıktığı yolda Londra'nın tozunu attırmaya giderken, o tozları bizzat kendisi soluyan bir kızın listesi bulunuyor. O, Londra'yı dize getirmeyi planlarken, Londra'nı onu imtihan edeceğini kim bilebilirdi ki? Kimi zaman olmayan İngilizcesiyle imtihan edildi. Kimi zaman abisiyle. Bazen dostluklarının sınavından geçmek zorunda kaldı. Bazen de düşmanlarının... Kendisi için atmaması gereken bir kalp de, imtihanları arasındaydı. Onun kalbinin biri için atıp atmayacağı ise tam bir soru işaretiydi. Kesin olan tek şey ise, bolca eğlenip, gerçek dostluğun tadına bakacağıydı.

05*********: bugün buluşuyoruz dimi? Ben: galiba yanlış kişiye mesaj attın 05*********:hassss 05*********: ya cidden özür dilerim bilerek olmadı ben:sorun değil 05*********: iyi günler ben: sizede

Sude hayatı boyunca sadece Mert'i sevmiştir. Ama hayat ona Mert'i sevgili yerine üvey abi olarak çıkarmıştır. Geçmiş ve geleceği çok farklı olan Mert ve hayalleri olan Sude'nin imkansız aşkı.

"O kadar sarkma düşersin falan." diyen sesi duyduğumda dehşete düşmüştüm.Korkuyla yan tarafa baktığımda onu gördüm.O çocuğu .Az öncekini.Ne yani orda ne işi vardı? "Beni görmeye çalışırken düşmeni istemem doğrusu.Azıcık sola dönmen yeterli."diyordu yüzünden hiç kaybolmak bilmeyen gıcık sırıtışla. "Hiç de bile , niye sana bakacakmışım ki ben?"dedim kollarımı göğsümde birleştirip gözlerimi kısarken. "Peki neye bakıyordun o zaman?" Güzel soru,takdir ettim doğrusu.Ne demeliydim ki? Sana bakıyordum diyemezdim ki doğru anlamıştı maalesef ona bakıyordum. Boğazımı temizledim: "Kardeşim aşağıda mı diye bakıyordum.Babam bakmamı söyledi."dedim bilmiş bir ifadeyle.Yüzündeki bozulmayı görmeyi çok istiyordum ama çocuk hala sırıtıyordu.Arkama bakmakta olduğunu gördüm. Arkamı döndüm ve kimi gördüm bilin bakalııım: Mert'i.Ablasının bir tanesinii.. Kollarımı çözüp Mert'e döndüm."Geldin mi ablacıım."dedim gözlerimle içeri gitmesini işaret ederek. "Bir yere gitmedim ki Azra.Kaç saattir kumandayı arıyorum.Nereye sakladıın? "dedi dudaklarını büzerek.Yan taraftan kahkaha seslerinin şiddeti artmıştı. Aferin Mert, aferin ablacım. Sen böyle rezil et beni.

Kendini annesinin biricik kızı, babasının prensesi sanan Cemre 14 yaşında annesinin onu terk etmesiyle ve babasının ondan nedensizce uzaklaşmasıyla gerçeklere uyanır. Hayatta ailesi tarafından hiç şansı olmasa da dost tarafından dünyanın en şanslı kızıdır. 18 yaşına geldiğinde dostları ile Antalya'dan kiralık bir ev tutar. Orada yaşamaya başlarlar. Hayatı boyunca aşk ile atmayan kalbi, tuttukları apartmanın üst katına taşınan yeni komşularıyla varlığını belli eder. Barışla başlarda birbirlerine nefret duysalarda bu nefret aşka dönüşür zamanla. Bu zamanda hem ağlayacaklar, hemde gülcekler. Gelin onlarla ağlayalım onlarla gülelim. Hem kavgaların, hem kahkahaların olduğu bu apartmana bi göz atalım.. -Cemre S. Çiftçi

Tam sonunu okucakken biri bana çarptı ve kağıt yere düştü. Neyseki hava rüzgârlı değil. Kağıdı yerden alıp bana çarpana dönüp bağırmaya başladim. ''Hey önüne baksana körmüsün?'' ''Sen bence önüne bakmalısın. Kafanı biraz kaldırıp etrafa bak. Bücür.'' dedi. Bücür? Bücür?! ''Sen kime bücür diyon lan?!'' diye bağırdım. ''Sana.'' dedi.

Hayatında sıra dışı olan tek şey fotoğraf makineleriydi. Tüm eğlencesi, aksiyonu, macerası onlardan ibaretti. Yeni evinde de işlerin aynı olacağını düşünüyordu. Tâ ki komşunun oğlu ile tanışana kadar. Artık her şey tepetaklak bir haldeydi. Sıradan hayatına inat tüm korkularla yüzleşme zamanıydı. Başladığı bu tehlikeli yolculuğun sonu koca bir soru işareti iken aldığı kararlar oldukça netti. Ya korkup karanlığa hapsolacaktı ya da sonuna kadar savaşacak, kendi ışığını kendi yaratacaktı. O savaşmayı seçti. Sonunda ışığını bulmak umuduyla...

Bağlanmayacaksın Bağlanmayacaksın bir şeye, öyle körü körüne. 'O olmazsa yaşayamam.' demeyeceksin. Demeyeceksin işte. Yaşarsın çünkü. Öyle beylik laflar etmeye gerek yok ki. Çok sevmeyeceksin mesela. O daha az severse kırılırsın. Ve zaten genellikle o daha az sever seni, Senin onu sevdiğinden. Çok sevmezsen, çok acımazsın. Çok sahiplenmeyince, çok ait de olmazsın hem. Hatta elini ayağını bile çok sahiplenmeyeceksin. Senin değillermiş gibi davranacaksın. Hem hiçbir şeyin olmazsa, kaybetmekten de korkmazsın. Onlarsız da yaşayabilirmişsin gibi davranacaksın. Çok eşyan olmayacak mesela evinde. Paldır küldür yürüyebileceksin. İlle de bir şeyleri sahipleneceksen, Çatıların gökyüzüyle birleştiği yerleri sahipleneceksin. Gökyüzünü sahipleneceksin, Güneşi, ayı, yıldızları... Mesela kuzey yıldızı, senin yıldızın olacak. 'O benim.' diyeceksin. Mutlaka sana ait olmasın istiyorsan birşeylerin... Mesela gökkuşağı senin olacak. İlle de bir şeye ait olacaksan, renklere ait olacaksın. Mesela turuncuya, yada pembeye. Ya da cennete ait olacaksın. Çok sahiplenmeden, Çok ait olmadan yaşayacaksın. Hem her an avuçlarından kayıp gidecekmiş gibi, Hem de hep senin kalacakmış gibi hayat. İlişik yaşayacaksın. Ucundan tutarak... (Can Yücel) Azra'nın suçu sadece sevmekti. Sadece sevmek. O sevdiği için herşeyi yapanlardandı. Hatta bu şiirde ki gibi çok bağlanmıştı, hem de çok. Bunun için de, sırf Mert istedi diye herşeyi yapmıştı. Neredeyse okuluna aykırı bütün suçları. Ama Mert, onu hiç bir zaman sevmemişti. Azra'ya, okuldan geçebilmek için ve parası için katlanmıştı sadece. Ama Azra ona olan sevgisi yüzünden Mert'in içindeki kötülüğü bir türlü görememişti. Ta ki okulun mezuniyet partisinin olacağı gün. İşte o gün Azra onun gerçek yüzünü görür. Ve ondan intikam almaya karar verir.

Ezikti ama değişmeyi iyi biliyordu. Sevdiği çocuk onu sevmese bile sırf sevsin diye değişti ama önce intikam alıcaktı. O da bilmiyordu nasıl intikam alacağını ama intikam alınacaktı.

A-abi" Kaan abim kapının önünde durmuş bize bakıyodu. Ve gülüyodu. Baya korktum ve hala korkuyorum çünkü abim bizi öyle gördüyse gülmesi hiç normal değil. Alaycı ses tonuyla, "Rahatınızı bozduysam kusura bakmayın alya hanım" "A-abi, abi " "Konuşma her şeyi biliyorum gülüm" "H-her ş-şeyi biliyorum g-gü-gülüm? " Artık ne kadar korktuysam kekelemiştim. Aras attığım yerde öylece kala kalmıştı garibim, Bide tatalı tatlı bakınıyo, Ahhh o kasları, Tamam konumuza dönelim. Aras'la öpüşürken abim girdi, ben aras'ı yere fırlattım, abim her şeyi biliyorum gülüm demişti. "Alya aras aşşağı inin tüm abinler ve ben açıklama bekliyoruz" "Tamam kaan abi" Aşşağı indik ve ikili koltuklardan birine aras'la oturduk. İlk abim anlatmaya başladı. Bakalım alya ve aras'ın sonu ne olucak mutlu olabilcekler mi, evlenebilecekler mi yada en önemlisi abisi alya'yı affedebilecek mi?? Bunu Kitabın içinde görücez okuyup kendiniz görün. İyi okumalar. ☺☺