⚡Τακτικές ανανεώσεις⚡ Ποτέ δεν πίστεψε ότι οι μπελάδες της θα είχαν αυτό το όνομα... Ποτέ δεν πίστεψε ότι θα απειλούνταν από κάποιον σαν κι αυτόν... Ποτέ δεν θα γυρνούσε να κοιτάξει κάποιον σαν κι αυτόν... Ποτέ δεν πίστεψε ότι θα ερωτεύονταν κάποιον σαν κι αυτόν... ΠΟΤΕ ΜΗΝ ΥΠΟΤΙΜΑΣ ΤΟΝ ΑΝΤΙΠΑΛΟ ©Don't copy the story Εξώφυλλο: εικόνες από google

"Θα το περάσουμε μαζί αυτό, εντάξει μωρό μου; " "Σε ευχαριστώ που είσαι δίπλα μου. Σε ευχαριστώ που με έκανες να αγαπήσω. Όλα αυτά που είμαι τα χρωστάω σε εσένα, Μαριάννα. " "Είσαι, όλα όσο θέλω να είσαι. "Του είπα και ένωσα απαλά τα χείλη μας. Ναι, πράγματι! Ο έρωτας.. Σου χτυπάει την πόρτα από εκεί που δεν το περιμένεις.

And if you are addicted to something that kills you but you keep loving it?Will you stay or run away? Highest rank:#3 in fanfiction

Η πυξίδα είναι ουσιαστικά ένα fan fiction με τον Βαγγέλη Κακουριώτη. Στην ιστορία αυτή περιέχονται κάποια προσωπικά στοιχεία και χαρακτηριστικά του, όμως διαφέρει από την πραγματικότητα. Δεν συμμετέχει στο συγκρότημα και ούτω καθεξής. Δώστε μια ευκαιρία στην ιστορία μου πριν την κρίνετε. Don't judge a book by it's cover. ❤

Τι συνέβη όταν ξαφνικά η φωνή του συνάντησε το χορό της; Όταν αυτά τα δύο ενώθηκαν και γίναν ένα; Όταν ο Βαγγέλης συνάντησε τη Φαίη; Η εφηβική φαντασία πάντως λέει πάντα την αλήθεια!

Μυστήρια, το τρίτο βιβλίο της τριλογίας ''Ερωτεύτηκα τη φωνή σου''. Δύο χρόνια μετά την επίθεση αλλά και τη γέννηση της κόρης της, η Εύα προσπαθεί ακόμη να βρει τον δρόμο της, μεγαλώνοντας παράλληλα την κόρη της, έχοντας φυσικά πάντοτε την υποστήριξη του πρώην συντρόφου της, Βαγγέλη. Ο Βαγγέλης από την άλλη σε διαφορετικές παραστάσεις προσπαθεί να βρει ξανά το νόημα σε έναν ''νέο'' έρωτα, αφού βρίσκει συνεχώς έναν τοίχο στον πρώην δικό του. Νέα πρόσωπα, νέες κωμικότραγικές καταστάσεις, νέες ίντριγκες. Ποιο θα είναι το τέλος;

Μετά από όλο αυτό το διάστημα κατάλαβα δύο βασικά πράγματα. Ενώ εγώ αναπολούσα, θυμόμουν. Μα εκείνος ενώ αναπολούσε, ξεχνούσε. Γιατί όταν αναπολούσα έκλαιγα, μα εκείνος γελούσε. Γιατί όταν του είπα ''θυμήσου'' εκείνος χαμογέλασε ειρωνικά και κούνησε αδιάφορα το χέρι του. Σαν το παρελθόν μας να μην είχε καμία σημασία. Γιατί αναπολώντας θυμήθηκε τα δάκρυα, τα συναισθήματα, τα σκαμπανεβάσματα, τις χαρές, τις ακόμη περισσότερες λύπες, τις ματωμένες αρθρώσεις του, το νοσοκομείο, την πληγωμένη καρδιά του, τα λάθη του. Και έτσι θυμόταν πόσο χαζός υπήρξε. Και από ένας άνθρωπος γεμάτος συναισθήματα κατέληξε ένας άνθρωπος κενός.