Ve kadın ölmeyi diledi Tanrı'dan. Ölümü sever mi insan? Ama o intihar gibi kadındı. Adam sevmişti. Soğuk, beyaz olan ölüden farksız teni o kadar güzeldi ki. Sarıya çalan saçları, ona eşlik eden bal gözleriyle uyum içerisindeydi. Adama göre en güzel kadındı o. Hazal.. İsmi gibi kurumuş, ölmüştü. Kadın, Sonra eline bir jilet aldı ve bileğini kesti. Kadın ölmedi ama adam ise çoktan ölmüştü. İntihar; Tanrı'ya davetsiz misafir olmaktır.

Psikologlar deli doktorudur. Açık ve net. Bende psikologa gidiyorum ama deli değilim. Sadece öyle gözüküyorum ve bundan nefret ediyorum. Nefret ettiğim koridorlardan geçip, kapıyı çalmaya gerek duymadan içeri girdim. Yeşil gözlerini üzerime dikti ve sırıttı. Şu yatağımsı şapşal koltuğa doğru ilerlerken, “Hadi yatta çocukluğuna inelim.” Dedi sırıtarak. Cidden benimle dalga mı geçiyordu? “Senden nefret ediyorum.” Diye mırıldandım. Sesinden çarpık gülüşünü hissedebiliyordum. “Biliyorum.” Dedi hafif gülerek. “Şimdi yüzüstü yatıp, kulaklarını tıkayıp, uyuyacaksın değil mi?” diye sordu. “Aynen öyle.” Dedim yüzüstü yatarak. Telefonunda birkaç tuşa bastığını duydum. Sonra da kapıyı kilitlediğini. Yanıma gelip belime sarılarak koltuğa uzandı. “Öyleyse uyuruz bizde.” Sırıtmamı zar zor bastırarak sinirle ona döndüm, “Beni niye seviyorsun? Sevmemelisin.” “Seni seviyorum çünkü sen benim aşkımsın küçük maymun.” Beklemezdim. Değişeceğimi. Düzeleceğimi. Hiçbir şeyi. Hissizdim. Duygulardan yoksundum. Ama o beni geri getirdi. Bana bir kalbim olduğunu ve duyguları hatırlattı. Heyecanı, mutluluğu, sevinci ve en önemlisi aşkı…

Ellerini göğsünün üzerinde bağlamış,sessizce bavulumu hazırlamamı izliyordu.Acı çekiyordum,hemde daha önce hiç çekmediğim kadar. "Eminmisin?"diye sordu. O ana kadar bütün serin kanlılığımla gözyaşlarımı tutmuş,bir damla gözyaşı akıtmamıştım.Ama bu soru,tamamen dağıtmıştı beni.Kirpiklerimi kırpmadan dökülüyordu yaşlar. Kendimi engelleyemiyordum.Yanına yaklaşıp burnunun dibine kadar girdim.Gözlerinin içine bakarak,"Şimdi neden bunu soruyorsun?Sen beni istemiyorsun ki!"dedim. Gözlerini kapattı."Beni hiç kalbine sordun mu?"diye cevap verdi ve gözlerini açtı. "Kalbime sormama gerek yok,aklımı kullanabiliyorum."dedim ve bavulumu alıp kapıya yöneldim. Tam yanından geçerken, "Bu kapıdan çıkarsan,bir daha geri dönemezsin."dedi. Olduğum yerde durdum, birkaç saniye bekledim,yüzüne bile bakmadan "ELVEDA"deyip dışarıya çıktım.

Onur ve Dilara artık mutlu olmayı hak etmiyor mu sizce de? Not; Kapak için Sinem_Ekin isimli okuyucuma çok teşekkür ederiiim <3<3 (Kapak gönderirseniz seve seve kullanırııım ^^ )

Kimim ben ? kendimi ne zaman bu hale getirdim ? Bu yaşadığım hayat bana mı ait ? Artık varlığımdan bile şüphe duyacak hale getirdiğiniz için teşekkürler... Kafamda biriken intihar planlarını kurgularken aslında kendi hayatımın bile bir kurgudan ibaret olduğunu öğrendiğimden beri iyi değilim. Zaten yürüyen bir cesettim ne istediniz benden ? Kendi siyahımda boğulucağımı sandığım bu ütopyama neden dahil oldunuz ? Ha bu arada nerde olduğunuzu soracak olursanız hayatımın en boktan sahnesindeyiz hoş geldiniz bendeyiz... Şimdi sayın okurlarım,benim karakterimin alamadığı nefesi,hayatı sizin ona vermeniz için , derin derin nefes alın güçlü kalın. Çünkü az sonra anormal bir kızın hayaller ve gerçekler içinde geçirdiği zamanın yazılı olduğu bir günlüğe giriş yapıcaz sıkı tutunun !!!

Herkesin hayatta en az bir amacı vardır. Benim amacım iyi bir hemşire olabilmek... ve yöntemim gülümsemek... Herkesin aksine gülümsemekten bir an bile vazgeçmeyecek bir hemşire olacaktım. Hastalarıma gülümseyerek iyi gelecektim. Tek amacım buydu. Tabi ilk staj deneyimimi onkoloji de yapmak planlarım dahilinde yoktu. Hele Onur gibi bir hastam olacağını hiç düşünmemiştim. Onur... zorlu bir hastaydı. İletişime kapalı, kimseyi umursamayan, konuştuğunda insanı terslemekten çekinmeyecek biriydi. İnsanı kolayca kırabilecek ve bunu düzeltmek için gram uğraşmayacak biriydi. Tüm bunlara dayanabilirdim ama ölümü kabullenmiş olması... bunu aşmakta zorlanıyordum. Herkesin hikayesi iyi bitmek zorunda değildi ama Onur'unki iyi bitmeliydi. O bunu hak ediyordu... (Sevdim isimli hikayemin kurgusu üzerinde biraz oynayacağım. Ve yeni ismi olan Seni Bana Getirdi olarak yayımlayacağım.) Not; Kapak için Sinem_Ekin isimli okuyucuma çok teşekkür ederiiim &lt;3&lt;3 (Kapak gönderirseniz seve seve kullanırııım ^^ )

- KÜFÜR İÇERİR - - Yazım hataları var. Rahatsız olanlar okumasın! - ○● "Bir tükenmişliğin hikayesi." İki el silah sesi duyuldu. Soğuk karlı havada adamın kanlı kafası yere düştü. Ara sokakta, sadece sokağı aydınlatan bir sokak lambası. Sokak lambasının altında bir tane ceset, gözleri açık son kez gözleriyle katiline bakıyor. Ve son kez yalvarıyor. Katil ruhsuz ve acımasız gülüşüyle kurbanına bakıyor. Siyah dar pantolonunun cebinden çakısını çıkarıyor. Kurbanının sol yanağına derin bir iz bırakıyor. Bazılarına göre; Katil 'M' Psikopat 'M' Düşman 'M' Ama kimse bilmiyor. O... Ajan 'M' ○● ❌Burada her şeye ağlayan, duygusal bir kız yok! 'Kötü Çocuklara' ezilen kız yok! Psikopatdan işkence gören sonra ona aşık olan bir kız yok! Burada... Dünyaya kafa tutan bir kız var. Bu hikaye... Güçlü kadınların hikayesi! ❌ Peki sen! Bu güçlü kadınların dünyasına görmeye hazır mısın? Kitabın aynısı olması söz konusu bile değildir!

Siyah ne kadar kirli olabilir? Beyaz ne kadar temiz olabilirdi? Peki ya ikisi arasında kalan Gri..? Onların durumunu andıran üç renk olmakla beraber isimlerinin önlerine gelen ekti. Ruhlarına işlendiğini bilemediler. Rüya Üstünel...Mavi gözlü,beyaz tenli güzel... teni gibi ruhuda bembeyaz... saf iyilikle dolu. Diğer kızların aksine güçlü... zorluk görünce kaçmadan omuzlarını dikleştirerek üstüne giden iyilik savaşçısı. Kağan Saygıner... Beyaz ve saf doluyken hayatın hileleri onu siyaha boyamıştı. Sadist ruhlu psikopat çekinmeden can yakıyordu. Kurbanı kim olduğu önemli değil. Zevk alsın,kaynayan kanı durulsun yeterdi. Tabi bir yere - daha doğrusu Beyaz Meleğe kadar... Yağız Arslan... zengin kolejinden devlet lisesine düşmüş arafta kalan Gri... Geldiği okulda çok değişti. Olgunlaştı. Bunu yapan okul ve şartları değildi. Gönlünü kaptırdığı mavi gözlü güzeldi. Bu hikaye aşk, gizem,işkence,etrika.. vs her şeyi içinde bulunduruyor. Bu sadece kaleme alınmış bir roman değil onların çalkantılı hayatlarıydı. Onların yaşadıklarına birinci ağızdan şahit olmak istiyorsanız buyrun sayfa aralarına. İnanın pişman olmazsınız.

"Duyuyor musun? " Ìlerde park ettiği arabanın çalışan motoruna kulak verdim bir süre. Ses biraz uzaktan gelse de şehrin keşmekeşliğinden uzaklaştığımı hissederek kulak vermiştim. "Gözlerimi kaybetmiş olabilirim fakat bir arabanın motor sesini duymayacak kadar sağır değilim." Söylediğim cümleyi tatlı bir sinirle söylemiştim. Hafif sesli bir gülümseme çıktı dudaklarından. Nefesini yüzümde hissettiğimde titrek bir nefes verdim. Onun varlığını her hissettiğimde vücudumun her hücresi şahlanıyordu. Ellerimi avuç içinde birleştirdi önce. Dokunduğu yer uyuşturucu misali karıncalandı. Dudaklarını alnıma bastırdığında bir süre öylece durdu. Ardından fısıltıyı andıran bir sesle : " Ìyice kulak ver Çimen. Anın büyüsünü yakala. " Dediğini yaparak etraftaki seslere kulak kabarttım. Önce denizin kayalara vurarak çıkarttığı sesi işittim. Adeta dans eder gibi... Yüzümü gıdıklayan rüzgarın verdiği huzurla kapattım gözlerimi. Kutsal bir güç tarafından çekiliyormuşçasına yakalandım anın büyüsüne. Kapıldım amansızca. Yavaşça ,gözlerimi perde misali kaplayan göz kapaklarımı kaldırdım. Beni sessizliğin en koyu vaktinden söküp alırcasına huzurun kollarına bırakan adamın elmacık kemiklerine dokundurdum parmaklarımı. Avuç içimle okşadım yanaklarını. Yüzünü gözlerimde canlandırdım yine. Sağ elimi yavaşça indirdim. Bana adeta bir senfoni gibi gelen ritmi parmaklarımda hissettiğimde durdum. Aynı ,yine aynı ritim... Hızlı ve heyecanlı... Bir yudum rüya içer gibi kapıldım bu ritme. Adeta bana gümüş tasta ikram edilen bir armağan gibiydi. Öylece hissettim parmaklarımın ucunda. Ardından heyecanlı bir sesle: " Ben senin yüzünü göremesemde işte oraya, oraya aşık oldum Toprak. Tam şurası... Beni koyduğun yere... KALBÌNE!"