Hayatının en zor döneminden geçen Irmak, bir gün bir kitap alıp okumaya başlar ve her şey değişir. /// Genç bir kız olan Irmak, hayatının en zor döneminden geçmektedir: Annesi ile babası sonunda boşanmıştır ama bu, aralarındaki savaşı bitirmek şöyle dursun, daha yeni başlatmış gibidir. Yıllardır her şeyini paylaştığı en yakın kız arkadaşı ondan uzaklaşmıştır, üstelik ortada bunun için elle tutulur hiçbir sebep yoktur. Ve o tüm tehlikelerine rağmen, okuldaki öğretmeniyle çıkmaktadır, ilişkilerinin bir geleceği olup olmadığı bile belli değildir. Irmak, hayatının bundan kötüye gidemeyeceğini düşünür. Ta ki bir gün, bir kitap alıp okumaya başlayana kadar. Aldığı bu kitap onu, gizemli ve yakışıklı bir yazar olan Atlas'a sürükler. Geçmişi karanlık sırlarla dolu Atlas, bir anda Irmak'ın hayatının merkezi oluverir. Irmak hem kendi hayatındaki sorunlarla boğuşur, hem de karşı konulamaz bir şekilde Atlas'a doğru çekilir. Ve aralarındaki etkileşim kısa sürede, heyecanın doruklara çıktığı bir aşka dönüşür. Ama hiçbir şey göründüğü gibi değildir... Ters Düz'ün yazarı Mert Ofluoğlu'ndan, internete özel yepyeni bir hikaye serisi: Mürekkep Kokunu İçime Çektim. Aile, arkadaşlık, aşk... Sürprizler, yalanlar, sırlar... Heyecanlı, gizemli, romantik ve şaşırtıcı bir macera. Mürekkep Kokunu İçime Çektim, her hafta yeni bölümleriyle wattpad'de! Bölümleri takip etmek için: wattpad.com/ofluoglumert Sosyal medya hesaplarım, buralarda da buluşalım: instagram.com/ofluoglumert twitter.com/ofluoglumert facebook.com/ofluoglumert kafadergi.blogspot.com

Hiçbir günah kefaretini unutmaz. Hiçbir kirli sır gecenin nezaretinde tutuklanamaz. Geleceği ellerinden tek gecede koparılan bir adam, öleceğini bilse dahi sessizliğin kanatlarına sığınmaz. İki karanlık gecenin iki büyük suça gebe kaldığı ve iki yabancı ruhun birbirine körkütük düğümlendiği acı bir hikâyenin içindeyim. O iki yabancı ruhtan biri benim. Ve ben bir zamanlar, yolunda giden bir hayata sahiptim. Bir gün o çıkageldi ve içinde sadece doğruların olduğu dünyamı yanlışlarıyla altüst etti. Gözlerime bir kez bakması bile beni düşürmeye, düştüğüm yerde darmadağın etmeye yetti. Beni tehditlerle örülü bir kafese hapsetti, o kafesin kilidini ve anahtarını elime verdi. Gitmek de, kalmak da senin seçimin dedi. Ama ne kalabildim ne gidebildim. Yalnızca bekledim. Benim de onu düşüreceğim bir gün elbet gelecekti ve ben intikam almayı severdim. O gün geldi. Bir leyl vaktinde, ay gecenin koynunda dalgalanırken, hakikati sırtından vurdu kirli parmakları. Artık bu saçma hikâyemizde bizden başkaları da vardı. Zaman aktı... Kendiliğinden kırıldı hapsolduğum kafesin kapakları. Dışarıya adım attığım an hislerim pervasızca tökezledi. Zira sevdayı puslu gecelerde yüreğime kazıyan adamın ruhu artık içime işlemişti. "Haklıymışsın," dedi beni öldürmek ister gibi. "Senin hikâyenin esas adamı ben değilmişim."

İlk 4 bölüm tanıtım amaçlıdır. Hikayenin tamamı için dreame hesabıma beklerim :) linke profilimden ulaşabilirsiniz..

Her şey bir kurşunun değil de, bir çift kara gözün kurbanı olmakla başladı. Bedenimde ki değil, ruhumdaki ölü tohumların yeşermesiyle attı nabzım. Ve o günden sonra üzerimdeki çiğ toprağı atıp yaşamaya başladım. "Çünkü burası Veda Caddesi," dedi kara gözlerini, gözlerimin içine mıhlayarak. "Çünkü burada her veda bir merhabayla başlar."

Sen hiç bir kitap karakterine âşık oldun mu? O, oldu. Asıl tuhaf olan ise... Kitap karakteri de ona âşık olmuştu. "O gece bir kitapla tanıştım. Kaderime giden yolda bana rehber olacak bir kitapla." (DÜZENLENİYOR.) © Tüm Hakları Saklıdır! ©

"Yalvarırım bana dokunma! İstediğin her şeyi yaparım." "Her şeyi mi?" "Her şeyi." Kapak @IlaydaAte tarafından yapılmıştır.

Karanlık bir adama doğan ışık, karanlık adamın merhameti ve her şeye rağmen karanlık adamın en koyu tarafının hikayesi. Tamamen hayal ürünüdür* Beni öldürmeye kararlı Pars'a baktım. Soğuk bir şekilde bana bakan gözlerinde merhamet aradım ama en ufak bir iz bile yoktu. Son bir güçle seslendim. '' Lütfen beni öldürme '' Pars daha dikkatle bana baktı. Gözlerinde ki ifade hala aynı derece soğuktu. Ürkütücü bir biçimde soğuktu. Yavaş ve sakince oturduğum koltuğun önüne geldi. Yerde diz çöküp bir eliyle bağlı olan elimi tutarken üstüme eğildi. Soğuk demir tenimle temas ederken boğazıma bıçak dayadığını anlamıştım. Nefes alış verişim hızlanmış, bütün bedenim korkuyla kaplanmıştı. '' Bugün burada acısız bir şekilde ölmediğin için pişman olacaksın! Inan bu söylediğim çok yakında olacak. ''

''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''

TALYA:İzmir Gediz Üniversitesi,benim kayıt olduğum ama gidemediğim üniversitem.Ailemin maddi durumu iyi olsada benim kendi ayaklarım üstünde durmamı gerektiricek sebepler var.Bu sebeplerden dolayı hayallerimin üniversitesine gidebilmek için iş arıyorum APHEL (AFEL):Boşluk hissi... Şuanda tek hissedebildiğim şey bu. Annem ve babamı yeni toprağa verdim.Bundan sonra benim için bir tek kardeşim var.Çağrı artık benim tek ailem ve ben onun için toparlanıcam. Sırf onun için annem ve babamı öldüren kişiyi bulmayı ertelemem gerekiyor. ÇAĞRI:Burda iki tane toprak yığını var abim onlara bakıyor.Abimin dediğine göre annemler uzak bir yere gitmişler. Umarım pazar gününe kadar gelebilirler de bende parka gidebilirim.

Aşk,uçurtmalara benzer paşam... Sen ne kadar seversen sev,ne kadar özgür bırakırsan bırak o kendi karar vermeli ne kadar yükseleceğine... Çocukluğumuz uçurtmalarımızdı bizim bir de sevdalarımız... Sevdalarımızı da böyle yaşardık,korurduk hatta kimi zaman ne kadar sıkı tutarsak tutalım elimizden kayıp giderdi ama mesele hiçbir zaman bizimle kalanlar olmazdı zaten... Bizim peşinden koştuklarımızdı. Şanslıysak beraber aynı gökyüzüne bakar,aynı gökyüzüne inanırdık... Ama inanıyordum ki o uçurtmalar gibi kimi zaman tek renk ya da rengarenk ama sevdalar da vardı, sevdayı kendine zehir edende.