WattpadFanficsTR Türk Dizisi Dünyası okuma listesinde! İki eliyle kulaklarını kapatmış, "Susun artık." diyordu. Odasında tek başınaydı, konuşan kimse yoktu. Hep bir konuşanı olsun istiyordu fakat içindeki ses bu çağrıya "Ne dilediğine dikkat et," dercesine mızraklı bir yanıt vermişti. Etrafta kimse de yokken üstelik neyin seremonisiydi tüm bu yaşanan acı nöbetleri... Kafasının içinde, onu hep dibe iten, ancak oraya layık olduğunu ve tüm insanlığın onu parmaklarıyla gösterip güldüğünü söyleyen o ses karanlıkların içinden bir uğultu halinde sarmıştı tüm benliğini. Mağarasına gitmek istiyordu. Bazı gizli cevapların kulağına fısıldandığı, soğuk, kuru ama dermanını bulabildiği mağarası. Dermanı için bu sefer kulağına fısıldayan olmadı, onun yerine kendisine bir ejderha hediye edildi. Mağara bu sefer aşırı cömertti. Aldı o ejderhayı, sevemese de canını da yaksa, elleriyle büyüttü. Sonra kafasındaki uğultuların, karanlıkların üstüne saldı. Ejderha, onun içindeki tüm karanlığa alevler püskürttü, aydınlattı. O aslında sadece ona gülenler pişman olsun isterken, ejderha ona gülen tüm insanlığı yaktı, kül etti. Üstelik sadece gülenler değil yaklaşan her şey yandı. Çünkü bilirsiniz bir ejderhayı eğitemezsiniz. Onlar sadece yakar. Ejderhasının yakım-yıkımından biraz da olsa keyif aldığını hissetti. En azından sesler nihayete ermişti, mutluydu. Hislerini paylaşma ihtiyacı duyuyordu fakat herkes ve her şey yanıp bitip kül olmuştu. Başını eğdi, yanık ve kanlı ellerine baktı, gülümsedi "Keşke en azından bir konuşanım olsaydı." diye iç geçirdi. Bu, içiyle yaptığı son konuşmasıydı... #dizi - 1. |13.04.23| #hayrankurgu - 3. |16.08.23|

"Bakın bu halde eve giderseniz yolun ortasında bayılabilirsiniz ya da önünüze bir başka köpek çıkar ve tekrar kaçmak zorunda kalabilirsiniz." dedi alaycı bir tavırla. Yarım ağız gülümsedim ve yavaşça yanına doğru yaklaştım. "Çıktı ve gördüğünüz gibi kaçmadım." Sırıtan suratı bir anda ciddi bir tavır aldı. Bir kaç saniye bana baktıktan sonra ufak çaplı bir kahkaha attı. "Altan Arıcı." dedi elini uzatarak. Uzattığı elini sıkmadım. Elini indirdi ve "Çok memnum oldum." dedi. Gözlerimi devirip arkama bakmadan yoluma devam ettim. İçimden küfürler savuruyor,hakaretler ediyordum. Bana yardım etmesi benimle alay edeceği anlamına gelmezdi. Her ne kadar altta kalmayıp lafımı yapıştırsam da bu onu pek rahatsız etmemişti. Çocuğa resmen köpek dedim. Hak etti ne dediysem hak etti.

Şanlıurfa'nın soylu ailelerinden olan Karabulut'ların varlık içinde yüzmesine rağmen kızını iyileştirmek için hiçbir çare bulamayan oğulları Asaf Mirza'nın tesadüfen karşılaştığı bir kadın ile yaşadığı soluksuz aşk ve hayat hikayesi. "Bazı insanlar bazılarına hediye olarak gönderilir." 🎈 •Tüm Hakları Saklıdır. Kopyalanma,Çoğaltılma ya da İsim Çalınması gibi şeylerde Yasal İşlem başlatılacaktır.