Her ikisi de çok uzun zamandır ölüydü. Bedenlerindeki kusursuzluğun aksine her ikisi de ruhlarının çürüdüğünü biliyordu. Ruhlarından yükselen bu kokuyu saklayabilmek için pahalı parfümleri; bedenleri için yüksek tavanlı mezarları ve kaliteli kumaşlardan dikilme kefenleri vardı. Bakmak ile görmek arasındaki farkı bilmeyen herkes bunun bir Cennet olduğunu ileri sürebilirdi. Kadının saçma, adamın ise komik bulduğu bir şeydi. Ama hayır Cehennem demekte yanlış olurdu. Çok fazla kor ateş, çok fazla yangın ve nihayetinde çok fazla kül olabilirdi ama ikisi de çok uzun süre önce bırakmıştı yanmayı. Koca bir boşluk vardı şimdi. Ses, ışık ve sabah yoktu. Zevk, heyecan ve gece yoktu. Acı bile yoktu. Bu düpedüz bir Araf'tı

Biz üç kişiydik: Âsaf, Âhu ve ben. Âsaf evdi, kerpiçten yapılma derme çatma, damından su damlayan kulübeyi yuva yapandı. İlk sığınağım ilk aşım, ilk kez lokmamamı bölüşüm. Âsaf öğretendi. Bir yandan korumayı, sahiplenmeyi, ayağa kaldırmayı bir yandan da hiçbir şeye gözü kapalı bağlanmamayı, kimseye sırtını dönmemeyi, uyurken bile tek gözünün hep aralık kalmasını. Âsaf evdi, aileydi. Âhuysa eve getiren, yolunu kaybettiğinde bulduran, parıl parıl parlayan, herkesin ulaşmak isteyeceği ancak ulaşamayacağı kadar uzakta görünen bilakis biraz sevgide yüreğini avcunuza koyuverendi. Âhu Çoban yıldızıydı. Öğrenilendi Âhu: saflık, sevgi, kuşkusuz güven, masumiyet, şefkat, güzellik ve korku. Korkuyu ögrendiğimdi. Karanlıklarda savaşmaktan, alevlerde kalmaktan korkmazken bir çift Âhu gözü kaybetmekten dünyaları kaybedecekmişcesine korkmaktı. Ben ise kaybolandım. Aranmayan, sorulmayan. Ben bir köşeye konulup unutulandım. Biraz hırçın biraz yaralıydım. Mütemadiyen kanayandım. Hep kaybedip hep atakta kalandım. Asaf ve Ahu... Beni buldular, beni sardılar, karanlıkta yıldızım, bilmediğim yerde öğretmenim oldular.

Sen hiç bir kitap karakterine âşık oldun mu? O, oldu. Asıl tuhaf olan ise... Kitap karakteri de ona âşık olmuştu. "O gece bir kitapla tanıştım. Kaderime giden yolda bana rehber olacak bir kitapla." (DÜZENLENİYOR.) © Tüm Hakları Saklıdır! ©

"Kaburgam acıyor," diye fısıldadı, gül kuyusu. "Kaburgamı çaldın benden." Adam kızın yüzünü tam kaburgalarının üstüne bastı. "Burada, gül kuyusu," dedi ifadesiz bir sesle. "Burası senin sürgünün. Buradayken ne ölüme kavuşabilirsin, ne de kendini geri alabilirsin artık." Kız, adamın kazağını kavradı, yüzünü kaburgalarının arasına gömdü ve kaşlarını çatarak başını iki yana salladı. "Ölüme kavuşturmayacaksın beni," diye fısıldadı. "Bana beni geri vermeyeceksin." "Asla." Kızın, göğsünün ortasında bir yarası vardı, o yaraya bir isim bile vermişti. Adam, o yarayı ondan çalmıştı. O yaranın adı, "çocukluğum"du. Artık yeryüzüne yağan gül yapraklarının rengi, kan kırmızısıydı. Zehirli kırmızı gül sarmaşıkları bağladı bizi, Birbirimize zehirlendik. O kâinat kadar eşsizdi, Ben basit bir gül kuyusu. Tutulmamız gerekiyordu, Tutulduk. Ben Gül'düm, O, içine düştüğüm Kuyu, Benim Kuyum. Gül Kuyusu.

İki kalbin bir olduğu yerde tüm engeller aşılabilecekken nasıl dağlar yıllar yollar girebilir bir aşka? Geçmiş nasıl eteklerine takılır, rahat bırakmaz iki insanı? Nasıl geçmişin yaraları, aşka dair korkuları ardlarından eksik olmaz? Birbirlerini öyle tamamlayan iki ruh, nasıl kurban haline gelir geçmiş ve gelecek arasında, nasıl olaylar dillere destan aşklarını gölgeler? Ve gözyaşlarının barut kokusuna karıştığı bu hikayede nasıl yenilirler aşka ? - Bu bir EyFet hikayesi.?