Herkesin birbirini tanıdığı, düğünlerin de cenazelerin de aynı anda bütün evlere dağıldığı, gündüz vakti kapıların üstünden anahtarların alınmadığı ve o bahçeli evlerin kapılarının asla kilitlenmediği bir mahalle. Birbirine bağlı kız çocuklarının kendilerinden büyük sevdaları, birbirlerine yaslanıp dünyalara kafa tutmaları, direne direne bütün zorluklardan daha güçlü çıkmaları var bu hikayede. Bir de o imkansız aşkların tatlı tatlı heyecanları. Bir de acıları. O çok güzel acıları. E tabi benimle buluştuysanız sesi asla düşmeyen şarkıları. Eğlenesim var benim. Becerebilirsem bu defa öyle kaosa falan bulaşmayan, sıcacık bir topluluk sığdıracağım buraya. Birlikte eğlenelim istiyorum. Faysal'ın dünyasının en güzel kızını tanıyalım istiyorum. Ahu İlay'ı. Arkadaşlarını sonra. Nasıl direndiklerini okuyalım nasıl güçlendiklerini görelim istiyorum. Başlayalım mı? 🤍

Kehanetlere inanır mısınız? Ya da aşka? "Aslında en iyi aşk, değil tanımak, hiç görmediğin kişiye duyulan aşktır." Der Orhan Pamuk. İşte bu yönüyle aşk, kehanetten ayrılır. Önceden bilemezsiniz aşık olacağınızı. Sezemezsiniz. Seçemezsiniz. Bir parçam haline gelen tarot kartlarım bile aksini söylerken kalbim delicesine onu istedi. Kapıldım rüzgarına. Savruldum ayazında. İşte o gün anladım. Aşk denilen illet, tüm kehanetleri önünde diz çöktürecek bir kudrete sahipti.