No pięknie! Wrocławska kamienica zamienia się niespodziewanie w scenę zbrodni, z żelazkiem w roli głównej. Spokojny wieczór, o ironio!, nabiera życia właśnie, gdy pojawia się trup. Zupełnym przypadkiem Eleonora znajduje swoją współlokatorkę w stanie zgonu i to niestety nie poalkoholowego, a przecież chciała jedynie odnieść jej żelazko. Za to teraz ma na głowie histeryzujące koleżanki, szał ciał (tych bardziej żywych i tych mniej), ponurego policjanta z brodą i ciasto marchewkowe. Ela, wspomagana nieoficjalnie przez podkomisarza Brodeckiego, zabiera się za prywatne śledztwo i z determinacją islamskiego terrorysty szuka odpowiedzi na dręczące ją pytania: Co się, do jasnej ciasnej, wydarzyło? Czy Matyldę ukatrupił ktoś z jej studenckich przyjaciół? I najważniejsze - jak tu nie przytyć, kiedy pojawia się coraz więcej stresów do pozajadania? Okładka wykonana przez wspaniałą @fenoloftaleine (dziękuję jeszcze raz!) :) 30.05.2017 - #3 w tajemnica i thriller; 03.06.2017 - #2 w tajemnica i thriller; 07.06.2017 - nie mogę w to uwierzyć, ale #1 w tajemnica/thriller! Rany, Dziękuję Wam! Jesteście super! :) Uczestnik konkursu "Skrzydlate słowa"! :) Copyright ©2016 by Sabinach_1993. All rights reserved.

Rok 2024. Zostaje znalezione ciało młodej kobiety - laureatki nagrody przyznawanej przez Międzynarodowy Instytut Badań. Kobieta, o której nikt wcześniej nie miał pojęcia, z dnia na dzień staje się sensacją gazet całego świata, gdyż, zdaniem wielu, niesłusznie otrzymała tak prestiżowe odnaczenie. Fale spekulacji oraz próby ustalenia przyczyn śmierci wywołują powszechne zainteresowanie zmarłą panią naukowiec. Powstaje tysiące plotek i artykułów w gazetach, ale tylko jeden dziennikarz wie, że żadne z tych informacji nie są nawet w połowie prawdziwe. Mężczyzna postanawia stworzyć własny reportaż, aby ustalić, kto stoi za śmiercią kobiety. Czy odkryje jakie znaczenie miał w tym wszystkim wiersz znaleziony w ręce młodej badaczki oraz tajemniczy tatuaż z symbolem liczby π na jej szyi? Copyright ©2015 by Paulinellina. All rights reserved. Wszelkie prawa zastrzeżone. Bez uprzedniej pisemnej zgody autorki żaden fragment niniejszego utworu nie może być reprodukowany ani przesyłany za pośrednictwem urządzeń elektronicznych. Niniejsze zastrzeżenie obejmuje także fotokopiowanie oraz przechowywanie w systemach gromadzenia i odtwarzania informacji. _________________________________________ Zdjęcie z okładki/ photo used for book's cover © was found on Pinterest Niniejsza powieść stanowi wytwór wyobraźni, a wszelkie podobieństwo do osób żyjących lub zmarłych, wydarzeń i miejsc jest całkowicie przypadkowe.

W co wierzysz? W zbawienie? Reinkarnację? Potępienie? On wierzył tylko w swoją siłę... to znaczy, kiedy jeszcze pamiętał, kim był. Kiedy jeszcze pamiętał, kiedy był. Zanim, z nieznanemu mu powodu, stał się Złodziejem Ciał. Otwieram oczy... Raz za razem. Chciałbym, żeby to był ostatni... okładka wykonana przez @jennhills

Nie ma czegoś takiego, jak "Kraina Czarów", kwiaty nie mówią, a zwierzęta nie chodzą w kamizelkach i nie uśmiechają się. Człowiek nie jest w stanie zmieścić się do nory królika, ani przeniknąć przez taflę lustra. Czas nie jest realną osobą i nie można go kontrolować, zatrzymywać, cofać, czy przewijać w przód... Moża go pozornie zabić, spędzić wartosciowo, ale nigdy nie można go kontrolować. Marzenia są dla dzieci. Stop. KrainaCzarów istnieje. Jest w niej mnóstwo mówiacych kwiatów, drzew łypiących spode łba, a nawet rozmawiających ze sobą kamieni. Nie sposób namówić Królika na wyjście bez kamizelki, sama taka sugestia wprawiłaby go w oburzenie, a Kot nie potrafi przestać się szeroko uśmiechać. Na dnie norki Królika jest cała masa drzwi, ale nie każdy może znaleźć kluczyk do tych właściwych, a lustro przepuszcza tylko osoby przezeń wybrane. Absurdalnym jest stwierdzenie, że czas nie jest żywą istotą, a każdą żywą istotę można kontrolować w dany sposób - wystarczy mieć nad nia władzę. Czas nie lubi być zabijany, ani spędzany. Faktem jest, iż powinno się z nim być w dobrych stosunkach. Dopóki nie marzysz, nie masz żadnego wpływu na cokolwiek, co sie tam dzieje. Ale jeśli dasz się porwać wskazówkom zepsutego zegara i spadniesz na sam dół króliczego mieszkanka, może przekonasz się, czy mówię prawdę. Wszystko jest możliwe, trzeba tylko wiedzieć o sposobach... "Książka wprowadza w niezwykły nastrój. Urzeka barwą i pięknem słów, chwyta za serce i porusza czytelnika oraz jego wyobraźnię. Idealna na szare dni. Jest jak promyk słońca. Wyjątkowo piękny i dopracowany promyk słońca. Fabuła nie jest oklepana, a za to stawia przed nami wiele zagadek, które chcemy rozwiązać, wskakując do króliczej nory." ~polishbeauty Okładka (cudo) wykonana została przez sweetdoleczkihazzy

Oboje siebie nienawidzą i oboje o tym wiedzą. Tyle nienawiści, ale dalej są blisko i nie mogą się uniknąć. Może najwyższy czas z tej odwiecznej walki wyrosnąć? Co się stanie, jak jeden moment zmieni wszystko? Jest to kontynuacja opowiadania ''Mój mały mężczyzna'' z perspektywy Jane. Chciałabym ZAZNACZYĆ, że w tym opowiadaniu znajdują się liczne błędy, jak i w pozostałej serii Mój mały chłopczyk - Kochamy siebie. Pisała to zbuntowana 16-latka, której na tamten moment w głowie była tylko zabawa. Mimo że teraz patrzę na to z zażenowaniem, jest to cudowne wspomnienie mojej młodości. Zdecydowałam pozostawić wszystkie powieści w oryginalnej wersji, ponieważ są częścią mojej przygody z pisaniem. I z tego miejsca chciałabym Ci życzyć, abyś się nigdy nie poddawał. * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * ○ Opowiadanie zawiera sceny erotyczne oraz liczne ilości wulgaryzmy Najwyższe notowane #1 w Romans - 28.10.2016 ♥

❝- Zabiłaś go - mamroczę, jakbym stwierdzała oczywistość. Zabiłaś go. Dwa słowa, całkowita przerażająca obojętność. - Złamał zasadę, a teraz poniósł konsekwencje - rzuca na odchodne. - Nie wiedział, że... - Poświęcenie - ucina zmęczona. Chcę kłócić dla zasady, ale... to i tak bez sensu❞. O smutnych ludziach.

[napisane 12.12.2015] Krzyki, wyzwiska, upokorzenie, wymierzane policzki, niedocenienie, obwinianie, ból, płacz. Czego był winien, by móc zasłużyć na coś takiego? On tylko bał się mówić. Wydać najcichszego dźwięku. Ona chciała pomóc mu to osiągnąć. Rozwinięcie one shota "Pałac Pamięci". Znajomość poprzedniego nie jest konieczna, ale to zalecam. Jeśli nie chcecie mieć zniszczonego poglądu o historii z poprzedniego shota, nie czytajcie tego. Wszystko okazuje się zupełnie innym, niż by się wcześniej wydawało.

[napisane 25.11.2015] Otaczała go pustka. Wszechobecna nicość. Nie widział ani nie czuł. Po głowie krążyło tylko jedno zdanie: „Chodź, zaprowadzę cię do Pałacu Pamięci, wszystkie twoje wspomnienia znikną, już nie będziesz czuł bólu ani rozpaczy, braciszku". Na moim profilu znajduje się kontynuacja/rozwinięcie pod tytułem "Apogeum Milczenia". Zachęcam do sprawdzenia.

Mam na imię Elliot i wiem, że jestem tylko bohaterem opowiadania. Wiem, że w rzeczywistości nie istnieję, a wszystko wokół to czysta fikcja. Problem w tym, że z mojej perspektywy wcale tak to nie wygląda.

Porzuciła mnie. Tak po prostu. Zniknęła. Puf. Nie widziałem jej przez sześć lat i powoli nawet nie chciałem jej widzieć. Porzuciła mnie. Na to opowiadanie składa się wiele czynników. Chłopak nie czujący nic i jego siostra, z ustami, które potrafią się tylko uśmiechać. Mieszkanie na Brooklynie, nader utalentowana nastolatka, jej przyjaciel, dziewczyna chodząca na koncerty zespołów, mimo że nie słuchała ich muzyki, renomowana szkoła i sierociniec. Praca wyróżniona w The Wattys 2016