"ÇIĞIR AÇANLAR Kategorisi - The Wattys 2016 Ödülü Sahibi" Gizem / Gerilim #1 Gecenin bir vakti... Cinayet masası amiri İzan, her zamanki gibi, genç bir kızı öldürmeye niyetli adama mani olur. Şehir, huzur içinde yatağına geçer, rüyalara dalar. Her şey olması gerektiği gibidir; İzan kahraman, kötüler ise yenilmiş vaziyette. Dosya kapandı. Ta ki yan daireye bakana kadar... Ya da onun karşısına, diğer komşularına... Her yer ceset doludur adeta, kan sızmaktadır sokaktan... Bu gece şehirde kimse uyumayacak, siz dahil... Tanıtım Videosu; https://www.youtube.com/watch?v=bKJNe7ksX0w&feature=youtu.be "Bir metre yetmiş sekiz santimlik yükseklikten yere düşen, paramparça olup insanları tuzla buz eden suretindeki kalıcı yorgunluk ifadesi ise, kara, kapkara yüzünü daha da çirkin ve tahammül edilemez bir hale getirmişti, en azından onun için. Etrafına baktı, kendini görebileceği bir ayna yoktu, sevindi. O da en az, diğerleri kadar kendinden çekiniyordu." Tüm hakları saklıdır. Başlangıç Tarihi: 16.02.2016

Bir doğum lekesi. Dört Zamancı. Ben sıradan biriydim. Hayatım boyunca büyük beklentilerim olmadı. Kalabalıkları sevmeyen, sessiz, kendi içine kapanık biriydim. En iyi arkadaşım Essie dışında neredeyse kimseyle konuşmazdım. Kitaplar dünyam, müzik ise sığınağımdı. Ama bir gecede hayatım altüst oldu. Artık zaman doğrusal değil. Günün 25. saatinde, çürümekte olan Kara Delik adlı paralel bir boyutta, başka kimsenin göremediği yaratıklarla savaşıyoruz. Gölgeden, kâbuslardan ve açlıktan doğmuş canavarlarla. Ve tüm bu karanlığın kalbinde açılmak için fısıldayan bir kapı. Ama o kapı açılırsa? Her şeyin sonu gelecek. Biz, Zamancılarız. Dört seçilmiş. Dört zincirle birbirine bağlanmış kader. Ve içimizden biri; dünyanın son umudu, ışığın kendisi. ********** HİKAYEM REKLAM PANOSU DEĞİLDİR. BOŞUNA YAZMAYIN SİLİYORUM. ☆ ZAMANCILAR ADINDAKİ İLK VE TEK HİKAYEDİR.

# Keşfedilmemiş Cevherler Atty'15 En İyi Romantik Hikaye # Siyah beyaz bir kadındı Müzeyyen. Arnavut kaldırımı sokakların birinde, elindeki kan kırmızı gülle yürüyordu salına salına. Üzerindeki beyaz elbise uçuşuyordu nazlı nazlı kimi zaman. Omzuna kadar salınan siyah saçları daha da narindi beyaz teninden. Ağır adımlarla yürüyordu kırmızı hayallere sarılmış gül ile birlikte. Ve sevmeyi bilen bir adamdı Süreyya. İnce düşünceli, güzel bakışlıydı. Küçük dairesinin balkonunda oturup her zamanki gibi bir şiir karalıyordu. Bakışlarının arasına girdi Müzeyyen'in ince bedeni. Kokusu alıp götürdü aklını terk edilmiş yerlere. Bu hikayenin sonunda Müzeyyen, elde edilmesi zor bir kadın oldu. Süreyya, aşkı için her şeyi yapacak bir adama dönüştü. Ve Müzeyyen'i sevmek, yaşamayı seven bir adamın intihar girişimi oldu. ©Tüm hakları saklıdır. | All rights reserved.

Öldü. Bir hafta önce babasına gitmek istemişti. Babası "gelme" demişti. Hemen öncesinde bir iş yetiştirmişti. İşin acil olduğunu söyleyenler, işi teslim edince geri bile dönmemişti. İnsanlar son zamanlarda hassas kalbini kırmak için müthiş bir dayanışma içindeydi. Tam da o aralar öldü. Hiç ölmeyecek gibi duruyorken. Henüz çok gençken ve gençliğini pek yaşamamışken... Kalbinin kırılmasına çok da aldırmaması gerektiğini öğrenmeye başlamışken. Tüm yediği kazıkları olgunlukla karşılamayı öğrenmişken... Uyudu, bir daha uyanamadı. Öldü kelimesinden pek hoşlanmazdı. Hayata veda etti, aramızdan ayrıldı gibi cümleleri daha insancıl buluyordu. Bu konuda pek çok tweet atmışlığı vardı. Attığı pek çok tweet gibi o tweetleri de sallayan olmamıştı. Diğerleri tarafından çok da sallanmayan biri olarak yaşamayı öğrenmişti. Sallamıyordu çünkü nasıl olsa geçmişte pek çok büyük iş başarmıştı. Üstelik başardıklarını başkalarının sahiplenmesini sindirmeyi de öğrenmişti. İnsanlar uzun zamandır başardığı ne varsa üzerini örtmek için akıl almaz bir uyum ve ağız birliği içindeydi. Tam da bunları kafaya takmaması gerektiğini öğrenmişken aramızdan ayrıldı... Neden sonra bu sabah uyandı ve yukarıdaki üç paragrafı yazdı. Sonra "kendimden neden üçüncü şahıs olarak bahsediyorum yahu" diye düşündü. Belli ki kağıt üstünde kendini öldürmüştü. Ölen biri olarak, ölümünü kendi ağzından anlatmak bir mantık hatası olur diye düşünmüştü. Eğer bunu mantıklı bulsaydı yukarıdaki paragrafları şöyle yazmaya başlayacaktı: "Ölmüştüm. Bir hafta önce babama gitmek istemiştim. Gelme, dedi. Hemen öncesinde bir iş yetiştirmiştim..." "Aslında böyle yazsam, mantığa aykırı olur ama çok da enteresan olur" diye de düşünmeden edemedi... Niye halen kendisinden "yaptı, yapamadı, etti, edemedi" diye bahsediyordu ki