Her şey bir ölümle başladı. Ölüm, nefreti takip etti. Nefret, intikamı körükledi. Ve aşk hepsini alaşağı etti. Yüksek kayalarda uçan kartal, kayanın en dibinde yaşayan küçük kıza âşık oldu. Onların aşkı, çığlık. Onların aşkı, feryat. Onların aşkı, acı. Onların aşkı, ölüm. Onların aşkı, VAVEYL...
Adam, ait olduğu kadını bekliyordu ve kendisine ait olacak kadını... Gülüşüne kadar ona ait olmasını istiyordu. Bir kadın geldi... Ve adam o kadına ait olmak istedi, onun da kendisine ait olmasını. İki kalp birbiri için atarken adam kadından uzak durdu, gülüşüne kıyamadığı için... ABİMİN FEDAİSİ'ndeki Emir karakterini...
Bu ilk vazgeçiş değil kana kana içtiğim suyun son damlası, Yağmurun ilk yağışı, Güneşin ilk doğuşu ya da ilk kaçışım değil, Bu benim kendimle son savaşım. Küçük bir enkaz. İçindeki felaketten kimsenin haberi yok. Sanki ruhlar sokaklara karışmış, Bulutlar şehri terk etmiş gibi. Denizdeki dalgaların kayalara hain...
Ben hayallerinden vurulmuş o küçük kız çocuğuyum. Yüreğime dokunan ellerden kaçmayı başaramadım daha. Bulutların göz yaşı, Çarptı suratıma. Ve doğrulamamıştım. Ta ki güzel yüzlü bir adam girdi hayatıma Çirkin kalbi sığınak oldu hayallerime ve yüreğime dokunanlara... . Ben hayatı, kitaplardan; acımasızlığını da yaşantı...