Zifiri karanlık uzay boşluğunda sürükleniyorum. Hareketlerim üzerinde kontrolüm yok ama bu beni kesinlikle rahatsız etmiyor. Karanlıklar içinde sayısız yıldız, sayısız gezegen hepsi birer birer geride kalıyor. Hiçbiri ulaşmak istediğim yer değil. Yaklaşıyorum heyecan, üzüntü bir sürü duygu geçiyor zihnimden ama ne içindi bu duygu karmaşası hiçbir şekilde bilemiyorum. Sonra o gezegeni görüyorum o anda anlıyorum. Ona ulaşmak içindi bu yolculuk, bu duygular o kadar güzeldi ki bütün güzellikler ondan gelmiş gibi o kadar güzeldi ki ona ulaşmak için olan bu heyecan bile azdı. Bir sorun vardı ne kadar ulaşmaya çalışsam da başarılı olamıyordum gittikçe uzaklaşıyor gibiyim... Sanki kurtarılmayı bekler gibiydi ama ne kadar çabalasam da yaklaşamıyorum. Haykırırcasına çıkan seslerinin arasında parçalanıyor. Hiçbir şey yapamadan yok oluşunu izliyorum. Saniyeler sonra Tanrının o harika eseri tamamen yok oluyor. Yok olduğu anda sonsuz karanlığa gömülüyorum. ◾◾◾◾◾ " Sahi ben kimdim ? Deneylerin en başarılısı mı ? Yoksa en sorunlusu mu ?"