Saat on iki çeyrekken ve ben, benden geçip onda kalmışken gözlerimle gözleri birkaç saniyeliğine de olsa buluştu. Önce karnımdan kasıklarıma doğru ince bir sızı yayıldı. Ardından göğüs kafesim kendi kendini imha etme yolunda ilerleyen kalbime bir tokat patlattı. Unuttuğumu sandığım ne varsa yeniden soluk borumdaydı. Shawn Mendes, yeniden buradaydı. *** "İnsanlar sandığın kadar karmaşık varlıklar değillerdir." Dudaklarıyla dudaklarım arasındaki mesafe sadece nefes almama olanak veriyor, diğer tüm yetilerimi kaybetmeme sebep oluyordu. Kalbim çarptığını hissetmiyor, gözlerimi gözlerinden ayıramıyordum. Sanki yapacağım en ufak bir hamle aramıza aşılmaz duvarlar örecekti ve ben bunu istemiyordum. Ondan kaçmak, kayıplara karışmak, bulunmak için yıllarca beklemek istemiyordum. "Sevgi, bir insana duyduğun sevgi; senin zaaflarını, isteklerini, duygularını ve düşüncelerini açığa çıkarır. Aşılmaz sandığın ne kadar duvar varsa hepsini yerle bir eder. Yani sanılanın aksine sevgi, bu dünyadaki en güçlü duygu değildir. Nefret, onun yerini çoktan almıştır. İşte tam da bu yüzden, insanlar düşmanın olmayı dostun olmak daha çok severler. İnsanlar, güçlü olmaya bayılırlar. Fark etmedikleri şey ise şudur, kimden nefret edersen ona gücünü bahşedersin. Bu yüzden sana kadar kendimi çok güçlü hissediyordum." Gözlerimi birkaç kere kırptım. "Ama sen, sen Valeria, nasıl sevgiyi nefretten güçlü hale getirebildin?" Cevabımı beklemeden dudaklarıyla dudaklarımı çoktan buluşturmuştu. |ShawnMendesFanFiction|

''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''

Eczane gibi çalışan yayınevleri. Tefeciye bir ton borç. Tuhaf bir yazı atölyesi. Kitaplar aracılığıyla yayılmaya çalışan tehlikeli bir virüs. Teksas'ta belalı bir kumarhane. Ve bir de biz, ben ve o. Başkalarının deyişiyle: Morfin ve Vitamin.

"Güneş'in ölmeye başladığı zamanlarda, Dünya'yı başka bir galaksiye taşıyacak güce sahip iki kolye icat edilir. Ne var ki kolyeyi taşıyacak iki kişinin, insanlığı korumak adına ödemesi gereken ağır bir bedel vardır. " Yeni devirde, dengeler değişmiş; teknoloji ilerlemiş fakat insanların teknolojiden yararlanmaları kısıtlanmıştır. İletişim, telefonlar yerine kafa derilerine yerleşen çiplerle; ulaşım, gökyüzünde süzülen arabalarla sağlanmaktadır. Otoriteler, insanların kıyamet korkusundan faydalanarak yönetim gücünü elde etmişlerdir. Yönetime baş kaldırabilen tek grup, gelecekten geldiğini iddia eden ve galaksiler arası kaçışın bir felakete neden olacağını duyuran 'Kuledekiler' adlı örgüttür. Hira, doğduğu günden beri bedeninde taşıdığı kolyenin, yaşadığı gezegeni yaklaşan kıyametten kurtaracak büyük bir planın kilidi olduğunu öğrendiğinde on altı yaşındadır. İnsanlığı kurtarmak için kendi hayatından, hayallerinden ve herkesten gizli tuttuğu aşkından vazgeçmeye zorlanır. Kolye, kimsesi olmayan bir kızın, sonunu bildiği bir savaştaki mağlubiyetini anlatır.

"Şiir yazdıracak kadın yanımda olduktan sonra, ben zaten her bir zerresine şair olurum."