Minęły trzy lata. NamJoon wyszedł ze szpitala. Rozpoczął nowe, spokojne życie, którego znaczącą częścią stał się niepozorny lekarz, Kim SeokJin. Jednak czy na długo? ||| Opowiadanie jest drugą częścią "Psychiatryka". Znajomość tamtego opowiadania może być dosyć potrzebna, chociaż nie uważam, że niezbędna. OSTRZEŻENIA: może się tu znaleźć słownictwo uważane powszechnie za wulgarne, nawiązanie do samookaleczenia, sceny seksu (chociaż niczego nie obiecuję)

Młody Kim SeokJin zaczyna pracę z bardzo interesującym pacjentem... (BTS NIE ISTNIEJE) (MOŻLIWE PRZEKLEŃSTWA)

Znów ten przeszywający ból. Czuła jakby jej kości zostały łamane w pół, lecz tak naprawdę nadal były całe. Oddychała szybko, próbując w tej oto monotonnej czynności odnaleźć jakąś ulgę. Chciała, aby ten ból i cierpienie w końcu się skończyły. Podnosiła się, by potem znów upaść na zimną powierzchnię. Kolejne jęki opuszczały jej usta. Zrobiłaby wszystko, żeby to się skończyło, ale to nie ona ustalała tutaj zasady. - P-przestań już - to jedyne słowa, jakie w tamtym momencie wydostały się z jej ust. Attention !Intended for adults¡

Słowo za słowem, cios za ciosem - te na ciele zostawiały tylko siniaki i zadrapania widoczne tylko dla oczu, lecz prawdziwy ból nosił w sobie. - Jesteś najpiękniejszą osobą jaką widziałem... - Naprawdę mi pomożesz? - Tak, tylko pozwól mi stąd wyjść... - szepnął dotykając szkła po drugiej stronie. Attention !Intended for adults¡