"Kimse sevmemiş mi benim güzel oğlumu?" [TAMAMLANDI]

Parmaklarım geniş omuzlarına tutunurken gülümsedim. Hiç böyle hissedeceğimi düşünmemiştim. Gözleri, gözlerimden bir an olsun ayrılmıyordu. Yavaş hareketlerle omuzlarına daireler çizerken, karşımdaki adamda belimi okşamaya başlamıştı. Gök bir kez daha çıldırmış gibi gürlerken, gülümsemeye devam ediyordum. Sonra karşımdaki adam kulağıma eğilip fısıldadı. "Sana, bir gün en büyük korkun ben olurum demiştim." ... Z.K.

Benim için son adımı attığımda artık çıkış yoktu. Yakalamıştı beni.. Hapsolduğum bir çift siyah göz artık doğrudan bana bakıyordu. - Ne istiyorsun benden? - Ah Karen, tek istediğim o bedenine iyi bakman. Benim güzel taşıyıcım.. Kitabın kurgusu tamamen bana aittir. Konu üzerinden yapılan benzetmeler dışında herhangi bir benzetme kabul edilmeyecektir. Not: Jasper ilk kitabım olduğundan yazım hatası ve mantık hatası vardır.

Bir canavarı sevmeye başlamak mıydı bu, yoksa canavarın arkasına saklanmış birinin sevgiye olan ihtiyacını fark etmek miydi?

Kimin gücü yeterdi 37 kilo olan bir gence nefes almayı öğretmeye?

Korkmuyordum, ne karanlıktan, ne gürleyen gök gürültüsünden, ne de bana zarar verebilecek bir insandan. Çünkü ben karanlıktım, ben gürleyen göktüm, ben zarar görmezdim, ben zarar verirdim. Ben bir katildim. Bu bir sıfat değildi, bu benim mesleğimdi. 🔥 Yayınlanma Tarihi: 12.04.2020 Bu kurguda geçen kişi, kurum ve olaylar tamamen hayal ürünüdür. Uyarı: Eğer kurguyu spoi almadan okumak istiyorsanız, yorumları okumamanızı tavsiye ediyorum.

"kolye gibi taşıyorum boynumda çaresizliği. bir de... seni efla. tam göğsümün üzerine denk gelen asker künyemde." 15.09.18

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

Tehlikeli adım sesleri kulaklarımda yankılandı. ''Bu kadar kötü bir canavar değilim. Sen hiç Adem'i suçladın mı?'' Kaşlarımı çattım sorduğu soruyla. Bir adım daha bana yaklaştığında sıcak nefesi dudaklarıma vurdu. Gözleri gözlerimden ayrılmazken yüzünü biraz daha yüzüme yaklaştırdı. ''O yasak meyveyi yemesinin nedeni aslında Havva'nın sözleri yüzündeyken onu suçlayamazsın.'' Yaşadığımız fırtınaya bir benzetme yaptığını anladığımda bir adım uzaklaşmak için geri çekilmiştim ki belimden kavramasıyla beni göğsüne bastırdı.

[Texting] Jeongin: lip balmım sende kalmış bak sen Allah'ın işine