en çok zararı veren o'dur ama en çok sevende o'dur... Alp&Saye Ama sonra biri gelir ve seni, o'nun aksine zarar vermeden sever... Baran&Saye

Sen babamın bana miras bıraktığı bir mecburiyetten fazlası değilsin Ahzan! Sen babanın doğduğu gün gözden çıkardığı kızısın. .... "Sana içerdeyken birşey yaptılar mı? "Ne yapacaksın gidip adımları mı döveceksin? "Hayır... varsa yaralarını saracağım." Devrim Reis Çakırca & Ahzan Gümüşçü

Gece yarısı uyanmalarımda bile özledim seni. Hangi duvara baksam sen, hangi boşluğa dalsam sen gibi. Seni özlemek; Senden gayrısını duymayacak ama, Sesini unutmamak için, seni her tonda dinlemek gibi Gökyüzü mavi ama her baktığımda siyah sanki. Yağan yağmur belki ama, konu sen olunca gözyaşı sanki. Görüyorum, Dağlar bile anlamış artık seni Gitmişsin, bir daha hiç dönmeyecek gibi. Berva benden gitmişti. Başka bir isimle, başka bir bedenle... ....... Hikaye bizzat bana ait olup (Ç)alınması durumunda yasal yollara başvurulacaktır. Sizden ricam başka bir yerde görürseniz beni bilgilendirmenizdir.

"Yaralarını sarmak isterken senin engeli halline aşık oldum. Bir gün iyileşsen beni bırakır mısın.? Ben senin yaralarını sarmak istedim, nereden bileyim yaralanan ben olacam."

"Mutluluğu sende bulan senindir, ötesi misafir..." "Yetime mi yetiyor lan gücünüz? Ben de Poyrazoğlu'ysam, ya ben kazıyacağım sizi bu dünyadan, ya da siz beni!" ****** "Bakmayacak mısın bana? Görmeyecek misin beni? Nasıl yandığımı... Pervanelerinde kanatlarımı nasıl tutuşturduğumu görmeyecek misin?"

MAHALLE İnsanın hayatında kimi anlar vardı ki, bir dönüm noktası ya da sıfırdan başlangıcı olabilirdi kişinin. Tek bir durum, tek bir mekan ya da tek bir insan yeterdi. Ve tek bir duygu. Kızgınlık olabilirdi, kırgınlık belki de. Kimi zaman mutluluk seni sıfırdan, yeni bir insan etmeye yeterdi. Fakat en çok aşk, dönüm noktası olabilirdi bir insanın. Nefretle başlamış, bir aşk. "Senin aklınla bir daha kuyuya inersem o kuyuda öleyim inşallah!" tek bir nefeslik kadar susup devam etti sonra. "Bula bula boynunda zincirle gezen sokak köpeğini mi buldun bana?" Tibet durdu. Adımları bir bıçağa rastlamış gibi kesilirken göğsünü yoklayan o kırgınlıkla henüz yeni tanışıyordu. "Tutku! Tutku! Tutku! Ne var? Adımı mı ezberliyorsunuz?!" dediğini işitti. Adının Tutku olduğunu ancak öğrendiği kız ondan gittikçe uzaklaşırken, son bir kulakla, zorlukla duydu sesini. "Bir daha bana boğazında zincirli bir köpeği layık görecek olursan, eve gelmeden önce bir barınağa uğrayıp sana köpek alacağım."

"Bana ait olduğunu kanıtlamak zorunda bırakma beni!" Dediğinde ses tonu oldukça sinirli çıkmıştı. Alaylı bir gülüş belirdi dudaklarımda. Kanıtlaması gerekiyordu aksi beni tatmin etmezdi. "Değilim" dediğimde bedenimi sarmaladı ve bir kaç adım geriye doğru ilerleterek yatağa doğru fırlattı. "Bu yatak defalarca kez benim olduğuna şahitlik etti, şimdi bir kez daha edecek" dediğinde dudaklarımın kenarı kıvrıldı. "Kitap yetişkin içerikli bir kurgudur lütfen bu doğrultuda okuyup yorum yapın"

Hazinedarların küçük kardeşi Nehir, abisinin gölgesi altında kalmaktan dolayı oldukça şikayetçiydi. Abisi her işine karıştığı gibi ona uygun olan bir eş adayı bile belirlemişti. Nehir için bu bardağı taşıran son damla olmuştu ama abisi hala bundan haberdar değildi. Genç kadın zeki ve belli bir derinliği olan adamları her zaman önde görürdü. Kendisine kakalanmaya çalışılan adam aptalın tekiydi ona göre. Bir lansmanda karşılaştığı yabancı bir adam hem dikkatini hem de öfkesini çekti. Tesadüfler onları bir araya getirirken Nehir, onunla birlikte abisinin inşa ettiği zincirleri kırma cesaretinde bulundu. Ne var ki abisi önüne yine engeller koyacaktı. "Bunu anlatmak için mi geldin?" "Nehir ben sadece dürüstçe tüm ayrıntıları bilmeni istiyorum." "Onu gönderebilirdin! Bu bir sebep değil." Nehir'in bu hızlı çıkışı Timuçin'i şaşırttı. "Bir sebep..." "Dinlemek istemiyorum, istemiyorum..." diyerek sözünü böldü Nehir. Sebepler istemiyordu. Eğer onu gönderebilecek cesareti yoksa demek ki o ilişki tam anlamıyla bitmemişti. Nehir gitmek için bir adım attı ama Timuçin hemen önüne geçti. "Beni dinleyeceksin!" dedi kararlı bir ses tonuyla. "Çekil önümden." "Çekilmiyorum." "Bağırırım yoksa." "İstediğin kadar bağır seni susturabilirim." "Nasıl?" "Böyle..." Timuçin onu gördüğü andan beri yapmak istediği şeyi yaptı. Nehir afalladı ve ne yapacağını bilemedi. Bir öpücüğü asla düşünmemişti.

Balca Zorlu, çocuk yaşta tanık olduğu bir kaybın izlerini hiçbir zaman silemedi. Adli tıp uzmanı olarak, hayatını ölülerin ardında bıraktığı sessiz sırları çözmeye adadı. Ancak tıp fakültesine başladığı dönemde Ulusal Güvenlik ve İstihbarat Teşkilatından gelen gizli bir teklif, onu karanlıkta görev yapan bir gölgeye dönüştürdü. Yedi yıl boyunca yalnızca yazışarak iletişim kurduğu, kimliğini bilmediği bir istihbarat uzmanıyla birlikte çalıştı. Seslerini duymaları, yüzlerini görmeleri, gerçek isimlerini öğrenmeleri yasaktı. Sadece görev notları, şifreli cümleler ve zamanla kelimelerin arasına sızan yasak bir yakınlık vardı. Balca, dışarıdan bakıldığında sıradan bir hayat yaşıyor gibiydi. Ta ki bir yaz tatilinde, ailesinin yanına dönene dek. Abisinin denizci arkadaşıyla tanıştığında, geçmiş yedi yılın gölgesi aniden karşısına dikildi. Onu tanımıyor olmasına rağmen Ali Cihan Gencer'de her şey olması gerekenden fazla gibiydi. Gerçekle kurgu arasındaki çizgi silinirken, Balca hem görevini hem de kalbini sorgulamak zorunda kalacaktı. Çünkü bazen bir yabancı, en derine dokunan kişi olabilir. Ve en büyük sırlar, en tanıdık yüzlerin ardına gizlenir.

Kaybedecek hiç bir şeyi olmayan biri aşık olursa ne olur? Mardin'in sahibidir Baran Bey. Asi, hırçın ve istediğini elde edebilecek kadar güçlüdür. Herşeye sahiptir. Fakat mahrumdur sevgiden. Ta ki onu görene kadar...