Alles wat ze kende was verdwenen. Ze was in een huis waar ze nog nooit was geweest en ze was alleen, of dat dacht ze toch. In datzelfde huis in een andere kamer zat hij naar haar te kijken. In zichzelf lachend genoot hij ervan haar te zien lijden maar diep vanbinnen… diep vanbinnen was hij verloren.

Soms word het te veel. Dan raden ze je aan om een dagboek te beginnen. Je gevoelens en gedachten neer te pennen. Ze bekijken je soms alsof je gek bent. Alsof je niet meer in staat bent om normaal te functioneren. Ze zijn mis. Soms word het te veel. En schrijven kan helpen. Maar je bent altijd in staat om normaal te functioneren. De vraag is alleen hoe lang? Het is allemaal een kwestie van acteren. Wie het beste kan acteren, kan het langste normaal functioneren. Wat niet weet, niet deert. Dat zeggen ze toch?

What is it you have to do, when you can't possibly choose? A girl who had a life she actually liked. Doesn't happen that often anymore does it? Well the life she had changed drastically by a decision her parents made for her. A decision that went against anything they ever promised her. In the beginning she hated it all, after a while she got used it. Up until the point where she accepted the fact that just maybe her parents are making her do the right thing. But what happens when someone comes along and makes everything more complicated than it should be? What if everything you never wanted, came true? What if you wanted your life to be a nightmare so you could at least wake up? What if you had to choose? Would you be able to?