Wiecie, praca żniwiarza, tudzież shinigamiego, jest pieruńsko nudna. Nic tylko trupy, cinematic record i ostrzenie kosy śmierci. Ale tego dnia do naszego biura nie dość, że zawitała japońska delegacja żniwiarzy na czele z dziwacznym miłośnikiem jabłek - Ryukiem, a Ronald Knox zaprosił mnie na wieczorną imprezę z okazji międzynarodowej integracji, to mój przełożony William T.Spears skazał mnie na kolejne nadgodziny... I tak miałam osądzić duszę seryjnego mordercy Jeffreya Woodsa, czyli Jeffa the Killera... Ale zanim to nastąpi muszę zabrać go w podróż przez wspomnienia i lepiej poznać. Tylko wtedy mogę cofnąć go do żywych, albo... Rachu, ciachu i do piachu!

Lizbett Moreen, młoda kobieta cierpiąca na zaniki pamięci, od niemalże roku przebywa w szpitalu psychiatrycznym. Trafiła tam po wydarzeniach, które rozegrały się pewnej czerwcowej nocy. Wydarzeniach, które obudziły w niej to, co przez lata starano się wymazać z jej pamięci... Sara Hoover, ambitna i dociekliwa agenta FBI, oraz jej partner Tom Barton zostają wezwani do miejsca masakry, która rozegrała się w szpitalu psychiatrycznym. Pośród ofiar nie znaleziono ciała Moreen i Hoover, która schwytała ją w pamiętną czerwcową noc. Agentka przysięga, że schwyta swoją nemezis i drugi raz nie popełni tego samego błędu i nie okaże litości... Co wydarzyło się w zakamarkach szpitala psychiatrycznego? Jaki to związek z wizją mężczyzny o białej, pozbawionej narządów twarzy? Jaką rolę odegrali seryjny morderca o wiecznym uśmiechu, doktor w białej masce przesłaniającej usta i jego młody pomocnik zasłaniający blizny?

Odkąd pamiętam moim największym marzeniem było wzięcie udziału w weneckim karnawale. Od dziecka projektowałam maski i stroje, strojąc w nie laleczki z porcelany, które kolekcjonowałam. I kiedy wreszcie mój sen miał się spełnić, kiedy miałam tańczyć na Placu Świętego Marka i rozkoszować się lekkim kołysaniem gondoli... ...Lecz wyśniony sen zamienił się w najgorszy z koszmarów... Gdziekolwiek się pojawiłam, ciągnęłam za sobą mroczny cień, a weneckie kanały znaczyły strumyki krwi...

- O Matko... - krzyknęłam. - Trzymaj ! | - Boisz się ? - zachichotał. | - Nie, czekaj ! CO ? - zdziwił się, gdy wpakowałam mu do rąk butelkę i odepchnęłam pędząc do barierki. - Aż tak się boisz ? Kekeke ! | - ...będę rzygać ! - dodałam i zwróciłam paskudne jedzenie z imprezy. - Nigdy więcej ! - skomentowałam opadając na drogę. Moja twarz odzyskiwała swoje naturalne kolory. ~ Czyli w jaki sposób poznałam mordercę ~

Czasem bywa, że kogoś kochasz jednocześnie go nienawidząc. Nie sposób nazwać to uczucie. Można jedynie próbować je opisać używając wielu słów, które układają się w historię...