Ben Onun edep ve haya gömleğinin iliklerinde takılı kalmıştım. Seviyorum dediği kadar var, gidiyorum dediği kadar yok olmuştum... ***** Boğazımı yakan yumru ile kitabevinin uzun rafları arasına diz çöktüm. Sesim çıkabildiği kadar bağırmaya başladım. "Bir yaz akşamı tanıştığım adam; bedenim huzurun hüzünleri ile sarsılırken, avuçlarımı yakan yokluğun mu boğazıma dizilen? Kalbim, göğüs kafesimin terasında, senin yokluğunu yudumlarken, hangi adaletsiz hareketin kararsız bekleyişi bu? Hakka giden yol, Hakk için "Ekim" olmuş olan yolların bana olan itaatsizliği neden? Bu kayboluşları, Rab'den sunulan saki gibi içen zihnim firar etti desem, dökülür mü gönlün benim olduğum çıkmazlara? Sensiz her ezan bir sessizlik... Gel desem, düşer mi o sergüzeşt ruhun, benim süslediğim mabedlere? Ey varlığı ile Hakka götüren, güzel gülüşlüm; çıkıver benim olduğum yollara aniden... Korkuyorum, belki aniden karşıma çıkarsın diye, sokaklarını hiç terk etmediğim Ankara'da bir daha karşıma çıkmayacaksın diye..." Uzun raflar arasında hıçkıra hıçkıra cenin pozisyonu aldım. İşte o an ilk kez çöktü üzerime, Ankara'nın bütün hüzün karanlıkları... (Telif hakları saklıdır. Kitabın bütün hakları şahsıma aittir. Alıntı yapılması, izinsiz kullanılması veya herhangi bir işlem yapılması takdirinde; 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Kanunu'nda yer alan hukuk davaları kuralları devreye sokulacaktır.)

Geçmiş insanı bir gölge gibi takip eder; kimi zaman bir palyaçoya çevirdiği de olur. Kara bir palyaço...

" İşine bak yalıçapkını!" diye tısladı Zehra. Bu sefer ağzından kaçmamıştı bu yakıştırma, alenen, bilerek ve üzerine basa basa söylemişti genç adama yakıştırdığı bu sıfatı. Levent ürkütücü bir ağır çekimde bedenini genç kızın olduğu tarafa çevirdi ve bakışlarını gözlerine kilitledi. " Benim işim sensin çalıkuşu." Bakışları da kelimeleri kadar güçlü ve tehditkârdı. Genç kızın tereddüt etmesine fırsat bırakmayacak kadar kararlı görünüyordu. Not : hikayedeki karakterleri daha iyi tanımak isterseniz Kördüğüm Kalpleri okumanızı tavsiye ederim ;)

Okuluna her gün istemeyerek giden ve üvey abisinden gördüğü şiddet yüzünden hayata karşı umudunu yitiren bir çocuğun, kadim bir diyardan gelen mesajla değişen hayatı... 6 milyar nüfuslu dünyada bir hiçken, hayalini bile kuramayacağı Gümüş Kıta'nın içindeki tek Ademoğlu olmak. Başka bir zaman diliminde, başka bir gezegende, başka hayatlar kurtarıp, yeni dostları için savaş vermek, aşık olmak... Bir çocuğun kaldıramayacağı şeyler olabilir.

Doktor Annabelle Clarke, dönemin en ünlü ruh sağlığı merkezi Windsor Kliniği'ne kabul edildiğinde, sadece hastalarla başa çıkmak için değil, kendi içindeki karanlıkla savaşmak için de hazırlıktaydı. Kliniğin sessiz koridorlarından yükselen gizemli fısıltılar, onu içine çekeceği bir dünyanın kapısını aralıyordu. Akıl sağlığını korumak artık yeterli değildi; Annabelle, merkezin unuttuğu sırları ve gölgeleri keşfetmek zorundaydı. Aksi takdirde, bu klinikte gerçekten neler olduğunu öğrenemeden, kendi ruh sağlığını da kaybedecekti. 96 numaralı odada kalan hasta, isimsiz, tekinsiz. Yıllarca bir başına kaldığı odada dünyadan bihaberdi, ümitsiz vakaydı. Ya da sadece öyle düşünüldü. Annabelle, onu iyileştirmekte kararlıydı. Ancak bu, gerçekten istediği bir şey miydi? Wattys2018 Hikaye Ustaları Ödülü Kazananı 🏆

Herkesin bir hayali vardır... Gerçekleşmesini ümit ettiği, hayatın sıkıcılığı ve acımasızlığı ruhunu daralttığında sığınabileceği bir hayal dünyası. Umudun kaptanı olduğu bir gemide hayal ettiklerimize ve dilediklerimize ulaşmak için yolculuğa çıkarız kimi zaman... İnsanı gerçeklerden daha çok hayal ettikleri bağlar hayata... Ama bazı hayaller vardır ki gerçekleşmesi için ne umut ne de heves beslersin içinde... İmkansız olmasının verdiği acı öyle yakar ki yüreğini gerçek daha az acı vermeye başlar sana... Hayatın hiç bir zorluğu bu hayalin gerçekleşmemesi kadar yıkamaz seni... İMKANSIZ OLANI SEVMEK, hayallerini katletmek ve umutlarını öldürebilmektir. İMKANSIZ OLANI SEVMEK, hayata umutla değil acıyla bağlanmaktır. İMKANSIZ OLANI SEVMEK, kader değil, hiç bitmeyen bir cezadır. Bu hikayede imkansızı başaran bir genç kızı ve intikamını almaya yemin etmiş efsane savaşçı KARAHAN'ı okuyacaksınız...

Altı ay önce çok sevdiği babası ve beraberinde ailesi ortadan kaybolan Avşar sudan çıkmış balığa dönmüş bir halde yaşamını sürdürmeye çalışmaktadır. Gün geçtikçe eski halinden eser kalmadığını gören Avşar üniversite eğitimine ara verip ailesini aramaya başlar. Attığı her adımda karşısına babasının kirli sırları çıkarken onu arayan tek kişinin kendisi olmadığını fark eder. Babasının eski düşmanının oğlu ve şehirdeki suç çetesi de aranan adamın peşindedir ve niyetleri kendisininki kadar iyi değildir.

Hayatınızda tanık olduğunuz bir an sizi ne kadar etkileyebilir? Sizi bir katil yapmaya yeter mi? Ölüm hiç bu kadar farklı olmamıştı!

İstanbul tarihini Byzantion zamanından ele alarak, tarihsel bir serüven ile birlikte oldukça kapsamlı tarihsel bilgilerinde yer aldığı gizemli cinayetleri araştırıp çözümleyen polisiye kurgu içinde alt öyküler ile zenginleştirilerek bize sunuyor. Birbirine bağlanan öyküler bir yandan gerilimin etkisini artırırken bir yandan da romanı lezzetli ve çok yönlü hale getirerek okuma keyfimizi arttırıyor. Kitap için dile getirebileceğim bir başka önemli özellik İstanbul hakkında son derece detaylı bilgi içermesi. Bu değerli Romanı bizlere ulaştırdığı için Ahmet Ümit' e teşekkürler.

"Seni sevmiyorum" dedi. Bugüne kadar duyduğu en güzel sözdü... Kalbi deli gibi, doludizgin çarparken heyecanla nefes aldı. Kendi gözlerinin de söylediği, dilinden bağımsız o sözler döküldü. "Ben de" dedi, "ben de seni seviyorum." Genç adam siyah deri montunu istemsiz tutup gözlerini kısarak şaşkınlıkla baktı. Oysa bilmediği, kendinin görmediği, karşısındaki kızın görüp bildiği bir şey vardı. Dil başka göz başka konuşurdu. Kalpten dile aksederdi sözler, oradan gözlere. Kalpten gelen sözler tek çıkardı. Göze ayrı dile ayrı gitmezdi. Dil yalan söylese de gözler kalbin aynasıydı ve asla yalan söylemezdi. Şimdi sevdiği adamın söylediği gibi. Dili yalan söylüyordu ama bakışlarındaki sevdası kalbinin yansımasını gösteriyor sadece iki kelime söylüyordu. Seni Seviyorum... Canım arkadaşım Zehra'mın katkılarıyla!