Sessizliğin çığlık attığı her noktada benim nefesim yankılanır. Her çocuğun göz yaşında , kalbimin milyon parçasından birini görebilirsiniz. Uykunuzdaki her kabusta benim gölgemi, rüyalarınızdaki her karanlıkta benim gözlerimi görebilirsiniz. Hatta şanslıysanız gülüşümdeki çaresizliği görmezden gelip gerçekten mutlu o...
Ben bir renge sahip değilim. Siyah değilim, beyaz değilim, gri bile değilim. Rengimi ne gördüm ne de tahmin etmek için çabaladım. Yalnız saç diplerimden tutulup karanlığa fırlatıldığımı hatırlıyorum. Ha bir de, karanlığın beni yuttuğunu. Sonrasıysa siyah değil, kırmızıydı. Kan kırmızısı. Gökyüzünü de kırmızıya boyadım...
Siyahı sevmiyorum, siyaha aşığım. Kulaklığım? Onsuz asla! Çikolata? Çekmeceler doldu. Uyku? Yumuşacık yastığım ve ayıcığım işte burada. Depresyon? Sadece hobi olarak her gece ağlarım. Bir de içimdeki Polyanna koluna jilet atıyor. Etrafına baksana yapayalnızsın. Neyse, şimdi gidip öleceğim.
*Bazen bir insanın başardığı en büyük şey; günün sonunda intihar etmemiş olmasıdır. *YENİLENDi!!
