"İşte zaman çizgisinin eşitlendiği yer burası." dedi beni elimden tutup bütün renklerin karıştığı yere götürürken. Gördüğüm şey karşısında ağzım açık kalmıştı. Hayatınızda görüp görebileceğiniz bütün renkler buradaydı. Hatta daha önce algılamadığınız yeni renkler de. Her bir rengin kendine ait bir sesi vardı. Renklerin uğultusu kulaklarımda yankılanıyor daha önce hiç deneyimlemediğim bu şeyi hayranlıkla izliyordum. *** Dünyanın kaderi bir avuç insanın elindeydi. Dünya ya diğer gezegen tarafından istila edilecek ya da zaman yolcuları tarafından kurtarılacaktı. Bu bir avuç insanın yüklendiği sorumluluk ağırdı. Zaman yolcuları gezegenlerini kurtarıp kurtaramayacaklarını bilmiyorlardı. Onların elinde tek bir şey vardı. İnsanlık için savaşacak cesaret. Hepsi evlerinde oturmaktansa maceraya atılıp yeteneklerini gün yüzüne çıkarmayı tercih etmişti. Bu aynı zamanda kendilerine de açtıkları bir savaştı. Acaba kendilerini gerçekleştirebilecekler miydi? Gezegenlerini yok olmaktan kurtarabilecekler miydi? Fırtına kapıyı zorluyor inatla içeri girmeye çalışıyordu. Kapı sarsıldı. Kilit düştü. Büyük savaş çok yakındaydı. Kapak tasarımı @kairosay 'a aittir.

Delirdiğinizi nasıl anlarsınız? Yani çevrenizdeki tüm insanların size sen delisin, aklını mı kaçırdın, kendine gel artık, gibi şeyler söylüyor olmasının dışında nasıl bir belirti size deli olduğunuzu kabul ettirir? Sonunda, evet dostum ben kesinlikle kayışı kopardım, dediğiniz nokta neresidir? Böyle bir nokta var mıdır? Deliren insan delirdiğinin farkına varır mı? Eğer delirdiğini düşünecek kadar aklın başındaysa, gerçekten delirmiş olur musun? Yirmi üç yaşıma kadar karşılaştığım delilerin hiçbiri, ve evet kesinlikle çok fazla deliyle karşılaştım, delirmiş olduğunun farkında değildi. Tüm o insanların aksine aklımı kaçırdığıma dair çok ciddi bir bilince sahiptim. Deliriyordum ve delirmekte olduğumun da farkındaydım. Sanırım bu, dünya üzerindeki yüzlerce farklı delirme çeşidinin en korkuncuydu. Belki de bu yüzden, annemin beni bir akıl hastanesine tıkmaya çalışmakta olduğu gerçeğini çok da büyük bir tepki vermeden, serin kanlılıkla, başkasının başına geliyormuş gibi uzaktan izliyordum. BÖLÜM 1 - MONTSEVERINA'YA HOŞ GELDİNİZ BÖLÜM 2 - SAKLADIKLARIN KADAR HASTASIN BÖLÜM 3 - DÖRT EL, İKİ KALP, İKİ KAFA VE BİR SÜRÜ RUH HALİ BÖLÜM 4 - ORTA PARMAĞIMIN UCUNDAKİ IŞIK BÖLÜM 5 - SEÇTİKLERİN VE VAZGEÇTİKLERİN BÖLÜM 6 - BENİ TANIYORSUN, ÖYLEYSE VARIM BÖLÜM 7 - BANA SÖZ VER!