Öncelikle şu konuda bir anlaşalım. Normal değilim, o da öyle.

Siyah..... Umutsuz..... Yanlız.... Siyah... Daha bir çoğu. Beni bu kelimeler anlatıyor. Beyaz olanı bile kirletiyorum. Ben siyahım. Kimsenin sevmediği ama en güzel olan renk. Sen benim beyazimsin Ateş beni asla bırakma.... Seni seviyorum.....

Ben zeynep yaşım 18 basit bi kızım aşırı derecede utangaç çekingenim asosyal biriyim kendi kurduğum dünyada gayate mutluydum taki çok sevdiğim güvendiğim arkadaşım bana hayatımın tokadını atana kadar bi anda ailem başımı sakacak bi yuva arkadaş hepsi elerimden kayıp giti artık yanlız beni öldürmek isteyen bi baba yüzüme bile bakmayan annem kaldı ama bu arkadaşım bunu yaparken bi şey unutmuş yukarıda allah var yılardır kurdugum aşk hayalleri gerçek mi olacaktı? O nun bakışları beni korkuturken bi yandanda güven veriyordu ? O kimdi ki ? Onun hakinda bildigim tek şey ismiydi zaten ismi bile beni korkutuyordu O ARSLAN KARAYDI beni perişan halde babamın elinden alan beni kolarında sakinleştiren ve beni korkutan Arslan ama tek bi şey biliyordum ben onun (SERÇESİYDİM ).

GİRİŞ "Emin misin kızım.Sende boşanmakta kararlı mısın ?" Hakim neredeyse gözümün içine bakıyordu.O an anladım eğer biraz çekimser davranırsam bizi boşamayacağını.Ama bunu Murat'a yapmaya hakkım yoktu.O'nun bu isteğine nereye kadar direnebilirdim ki?.Yada dirensem elime ne geçecekti. "Eminim Hakim bey bende istiyorum boşanmayı" dedim kararlı bir ses tonu ile. Aramızda ki onca mesafeye rağmen O'nun tuttuğu soluğu bıraktığını görmek bugün için kaldırabileceğimden fazlaydı ama ne olursa olsun O'na bunu göstermeyecektim. Hakim kafasını iki yana salladıktan sonra "Tamam istediğiniz gibi olsun bakalım" dedi ve altı yıllık evliliğimiz tek celsede bitti. Karar açıklandıktan sonra salon hızlı bir şekilde boşaldı.O'nun la karşılaşmamak için acele ile sıktım avukatımın elini. "Teşekkür ederim her şey için" dediğimde gözlerim akıtamadığım yaşlarla yanıyordu. Murat'ın arkamdan "Begüm bekle biraz" diye bağırmasına aldırmadan dışarı attım kendimi.Biraz daha havasız kalırsam bayılacağımı biliyordum . Murat arkamdan yetişip kolumu tutunca olduğum yerde kaldım.O'na karşı hala bu kadar aciz olduğum için kendimden nefret ediyordum ama şuan için elimden gelen buydu. Murat ne diyeceğini bilmez bir şekilde duruyordu karşımda. "Evet" dedim konuşmasını teşvik etmek istercesine.