Yaptığım şeylerden gurur duymuyordum. Ansızın kapımı çalan bu duygu tamamen tesadüf üzerine kuruluydu. Beni ve bu hayatta en sevdiğim insanı yaralayanı bende yaralamak istiyordum. İşte dedim ya tesadüf diye.. Belki de şansdır bilemem. Elime geçen bu fırsatı sonuna kadar, sonunda ne olduğunu bilmeden kullanmak istiyordum. Ve bunu yapacağım da. Bedenimde kalbim gibi yaralıydı evet ama kabuk bağlamış iyileşmeye çalışıyordu. Karşımdaki insanın ise yarasının iyileşmemesine özen göstererek oynamalıydım bu oyunu. Derem 17 yaşındayken annesiyle beraber bir saldırıya uğrar. Bu saldırı sonucunda annesi hayatını kaybeder. Bu yola babasıyla devam ederken ansızın karşısına çıkan bir çocuk bütün planlarını alt üst eder. Bilmediği bir yola girer. Fakat bu yol da düşündüğünden daha iyi ayakta durur ve her şeye hazır bir şekilde bu yolda yürümeye başlar. Bu intikamın hikayesi miydi yoksa bir genç kızın geçmişini temizlemesinin mi ? Bu ihanetin hikayesi miydi yoksa gerçeklerin ortaya çıkışının mı ? Bu aşkın hikayesi miydi yoksa devam eden bir oyunun mu ?

Ben yalnız olduğumu düşünerek alacağım intikamla içimde oluşan ateşi söndürmeye çalışan biriyim. Gerçek şu ki: yalnız değilim, etrafım yenildiğimi görmek isteyen insanlarla dolu. Ben, bana ve sevdiklerime yapılan haksızlıklar için canımı dişime takmış, dibine kadar savaşmış ziyadesiyle çok yaralanmış biriyim. Keşke tanıdık parmak izleri olmasaydı sırtımızdaki bıçakların sapında. Sustum bende ama yorulduğumdan değil. Konuşmanın faydasını göremeyen insanların anadili olmuştur susmak. Uğruna hislerimizi kaybettiklerimiz, hayatımızı ziyan etti. Sadece kaybetsek iyi. Biz hem kaybedip, hem kaybolduk. Biz, kardeşim ve ben. Ben neyse de, biricik Mira'm.. Onun ki başka. Babasız kızların hayatları canavarlarla dolu çıkmaz sokak, diğerlerinin lunapark. Anlatabildim mi? Ben ki iliklerime kadar intikam arzusuyla yanıp tutuşan Altan Sarper, biliyorum, son gülen, iyi ağlar.