Ο Νίτσε θα πίστευε μόνο σε έναν Θεό που θα ήξερε να χορεύει...Η Γκράχαμ θεωρούσε πως οι μεγάλοι χορευτές δεν έιναι μεγάλοι εξαιτίας της τεχνικής,αλλά του πάθους τους...Και ο Μπράουν έλεγε πως η ευκαιρία χορεύει με εκείνους που είναι ήδη στη πίστα...Η Νέλη της ιστορίας όμως χόρευε αντί να μιλάει, γιατί για κείνη η μουσική ήταν μικρές ιστορίες και ο χορός η ζωντανή απεικόνιση...Και έτσι στη ζωή θα τους παρέσερνε όλους σε ένα ρυθμό που κανείς δε θα αντιστεκόταν!!!

Η Νεφέλη, μετά από χρόνια μακριά του, συναντά και πάλι τον Αλέξη, τον εφηβικό και ανεκπλήρωτό της έρωτα. Ενήλικη πια, με τις πληγές του βαθιά ριζωμένες στην καρδιά της, πρέπει να προσποιηθεί πως τίποτε από εκείνον δεν μπορεί πια να την επηρεάσει. Μα ο Αλέξης ήρθε για να μείνει και η ζωή φαίνεται πως έχει τα δικά της σχέδια, αφού οι μοίρες τους μπλέκονται ξανά στα αδίστακτα γρανάζια της...Αραγε θα συνέχιζε μόνο η δική της καρδιά να χτυπά για μια ανεκπλήρωτη Αγάπη; #1 - "καλοκαίρι" (10/5/18), # 8 στις " ρομαντικές" (4/11/2016) #12 - "love" (από 11,7 K ιστορίες!) (20/5/2023)