Camdan aşağıya sarkarak insanları dikkatle izlemeye devam ediyordum. Tam iki saattir, sıkılmaksızın aşağıdaki insanları izliyordum. Elim yavaşça saçıma gitti. Saçımı açacağım sırada aşağıdan gelen bağırış ile gözlerimi kaldırıma odakladım. "Haydi RAPUNZEL, sarkıt o güzel saçlarını! " diye patlayan ses ile binanın yüksekliğinden dolayı yüzünü göremediğim Gencin vücuduna bakmaya devam ettim, "Bekle beni RAPUNZEL! Bir gün prensin o güzel saçlarından tırmanarak sana ulaşacak. Önce saçlarını açman gerekiyor!" sağıma ve soluma baktığımda kimse yoktu. Bağıran Gence gözlerimi çevirdiğimde son kez bağırdı. "Ah Rapunzel, şu kalp senin için atıyor. Haydi. Aç o güzel saçlarını." elimi yavaşça saçımdan uzaklaştırarak, "Haydi ama! Bağırıp durma. Rapunzel'in burada değil dostum, kulak zarlarımı patlattın." sinirle bağırdım. "Yanılıyorsunuz. Benim Rapunzel'im, sizsiniz genç bayan." -Her hangi bir çalıntı söz konusu olmaması dileği ile... Bu hikayede her biriniz Elis ile Arel.

Chöle Harikalar Dünyası'ndan kaçıp kendini başka bir Harikalar Dünyası'nda bulan bir üniversite öğrencisidir. Sorun şu ki kaçtığı şeylerden Lost River'da daha fazlası vardır. Ve bunu öğrenmesi kaçınılmaz olacaktır. *** "Seni eve davet eden mi oldu?" "Ne kadar da nazik bir ev sahibesisin böyle?" Ona nazikliğin ne demek olduğunu gösterecektim! Yeni komşum işte o zaman benimle uğraşmaması gerektiğini anlayacaktı.