Her şey bir kurşunun değil de, bir çift kara gözün kurbanı olmakla başladı. Bedenimde ki değil, ruhumdaki ölü tohumların yeşermesiyle attı nabzım. Ve o günden sonra üzerimdeki çiğ toprağı atıp yaşamaya başladım. "Çünkü burası Veda Caddesi," dedi kara gözlerini, gözlerimin içine mıhlayarak. "Çünkü burada her veda bir merhabayla başlar."

Herkesin bir dönüm noktası, Ya da kaçamayacağı bir son. Uçurumun kenarında bir mıknatıs, Eşiğine gelinceye kadar çekiyor seni. Ama düşmene izin vermiyor. Ağzın, dilin düğümlenmiş, Bir kelime dökemiyorsun cümlelere. Çaresizliğin en son hali. Atlasan yapışmış bir kere. Peşinden gelecek, her ne kadar istemese de. Halbuki atlamana da izin vermiyor Ne seninle geliyor, ne izin veriyor, ne de bir cümle söyletiyor sana. Geçmişte, ölürsen peşinden gelirim diyen kadın. Onun elinden de tutan bir başkası var tabi, onu kendine çeken. İki arada bir derede kalmış duygularını, belki önüne kadar gelip te atlamaya değer bulamadığın veya kulağına hala benimle kal der gibi fısıltıların eşiğinde, yalnız olan, yalnızlıkla dalgaların boğuştuğu kayaların arasında sıkışmış bir çöp. Oradan oraya savruluyorsun. Yıldızların gökyüzünü aydınlattığı ama o yıldızlardan birinin kilometrelerce uzaktan sana gülümsediği kadarsın sadece. Bir sabah güneşinin doğduğunu gördüğünde "Doğu'ya küsme, o yıldızı sana gülümsetende o güneştir işte"...