Dit is deel 2 van Vine Queen. Het is beter om Vine Queen zelfs te lezen maar niks hoeft persé. "Wanneer Nash? Wanneer stoppen we ermee? Wanneer komt er een tijd dat we toegeven dat we elkaar zat zijn," mijn handen gaan door mijn haar. Wetend dat wat ik net heb gezegd risico's heeft. Concequenties moet je accepteren. "N-nee Brook. Het spijt me." Waarom zegt hij het nu pas? Hij had al die tijd om te zeggen hoeveel spijt hij had. En deed het op de laatste moment wanneer ik eindelijk bereid was om hem los te laten. Hoeveel ik van hem hield. Het deed pijn om gekwetst te worden. Het deed pijn om elke week, elke dag en elke seconde ruzie te hebben. Van adoptie tot trouwen. Van trouwen tot ruzies. NIET MIJN VERHAAL NAKKEN. OF IK RAPPORTEER JE.

Als iemand me twee weken geleden zou hebben gezegd dat ik met een vreemde in een oud busje zou stappen had ik diegene raar aan gekeken. Als diegene me verteld had dat die vreemde een arrogante jongen was waar mensen spontaan bang van worden had ik heel hard gelachen. Dat zou ik nooit doen. Nooit. Maar waarom zit ik hier dan toch, in the middle of nowhere, met ene Harry Styles en één of andere bucket list?!