bir köpeğin kulaklarına fısıldadım yağmur yağdı kimse kımıldamadı giderken

Büyük bir boşluğun üzerinde duruyoruz iç içe geçmiş kafesler gibi hepimizin duvarları var bir büyük betondan iletişim ağı gibi... Karanlık gecelerde birini özlediğimizde en yakın duvara dokunmakta tüm ağ birbiriyle olan yakınlığından işlemeye başlıyor. Kalplerimiz betonlaşmasın diye seviyoruz umutlarımızı, istemlerimizi daha genişletebilmek adına. Güneş ya da Ay çocuklarıyız kardeşim bize veremediklerini alnımızı geceye ya da gündüze sürterek şekillendiriyoruz. Tutsaklığımız aynı sadece hareket alanlarımız bu tanımı biraz daha daraltıyor... Geçmiş hayallerimize uzandığımızda dönülen çocukluktan bir kum kalesi yapabilmek umudu yok. Kan ve gözyaşı bu işi mümkün kılmıyor. Kırılganlığımız bu yüzden acıyla yoğrulmuş bir malzeme taşımaz kendini. Korunaklarımız da hep tuz tadı. Bir algımızdan vazgeçebilme şansı verilseydi tat derdim. Mektubunda, satranç oynadığından bahsediyorsun. Bir şey öğrenmenin mutluluğunu dudağının kenarında görebilirdik. Sen hep öğrenmeyi sevdin ama hayat seni hep uzak bir mesafeye iteledi. Kardeşim sensiz burada duvarlar daha da kalın ama güzel günler gelecek emin ol!!! Duvarlar daha da incelecek

Kanın Ete İçkinliği Ve Resim Kan gecenin içinde eriyerek ete acı vermekte bir tür sağaltım ve ritüel az ileride üstünde incecik bir ışık giyinmiş anımsanamaz bir düş belirlenmekte. İncinmiş kelebek örgüsü kenarında hayli zamandır sırıtan kelimelerin dışarıda kalmış duyumsanamaz çığlıklarından oluşan sevda yalanları…(Tutunmalar)

İÇİMİZDEKİ KÜLLERİN ÇIĞİLIĞI ÜZERİNE Tut ki uzun incecik bir tülün dalgalanışı gibi gözlerimi indirdim içine... Kararlı kararsız bir yalpalamayla içimi düşürdüm. Kesin yalıtılmış bir tebessüm... Gece karasız sarhoş ve yorgun bir anda uğrar bana, tüm karanlığını içime akıtarak vakit dar deyip tümlüğünü bırakarak veremli bir tükürük gibi terk edilir zaman. Sabah manşetlerinde dayanılmaz büyük puntalı hazin öyküsüne. Titreyen bir resim etrafımıza yapışır ve bırakmaz anlağınızı. Üzerine düşülemez bir karşılaşma yalnızca yalnızlığımız. İntihar içine dönük bir çelişki "sana tutunsam" kırılacaksın biliyorum! Bir gün daha ölmeli çiğ bir tadın izini bıraktığı kadeh yorgunluğunda. Yalın bir dokunuşla bedenini çiziyorum. Korkutulmuş kolaycı bir kız edasıyla gülümsüyor az ötede bir buse; çağırsam yatağım dudak. Geri çekilmeler bile başkalaştı, artık derin bir iç çekiş yanılsama. Sabit karanlığım öfkeli bir duruşla yinelenmekte. Tekrar adını fısıldadım duyuyor musun? Rastlantılarla koşuşan bir çiçek tarlası çocukluğum. Çocuk deseni gibi portreme yeniden üşüşmüş ince hayalet örtüşü, intihar bekçisi bir yürekle yürünebilecek en uzak mesafedeyim. Artık bitsin diyorum anlıyor musun?

"Cennetten sevdiği erkek uğruna saçlarından sürüklenerek cehenneme atılan bir kadının hikayesine çağırıyorum seni." dedi doktor Erol bey....... !!! Cennet'e Suikast bir LUCİD çalışmadır!!!