''Kırık bir kalbi onarmak dünyanın en zor işidir.''

"Sen bir tırtılsın" dedi bana. "...ben senin kelebeğe dönüşünü izliyorum." Ardından bir kez daha gülümsedi. Yemin ederim ki o gülümsemenin yerine bana bir tokat atmasını isterdim. Kelimelerin, acısına bulanıp gülümsemesinin altında sessiz sedasız ezilişini hissettim. Bilmediği bir şey vardı; ben, bilmediğimi sandığı o cümlenin devamını biliyordum, bunu onun satırlarında okumuştum. Sen bir tırtılsın, ben senin kelebeğe dönüşünü izliyorum... ve sonra kendi kanatların parçalayışını. Arsıl Alaz işte buydu, zihnimin dolunayı. Düşüncelerimi, her yanıma nüfuz eden karanlığın ıstırabından arındırıp ışığını avuçlarıma bırakan adam, o bunu hak etmiyor. Bense, kurak bir toprağa düşmüş küçük bir su damlasıyım. O toprağı yeşil vadilere dönüştüremem, dev bir nehrin çağlamasını sağlayamam. Düştüğüm toprak beni içine çekene kadar bir yanımı güneşin sıcağına feda edebilecek kadar güçlüyüm yalnızca. Yine de aldığım nefesin bile bir gün bana yabancı olacağını hatırlamak istemezdim. Helya ALAZ

İntikamın kıyafetini hiç merak ettiniz mi? Peki ya bedenini? İntikam,nefretle kararmış lacivert gözlerdi. İntikam,bir kafesin ardına gizlenmiş saldırmayı bekleyen bir bedendi. İntikam, ruhunu kasıp kavuran ateşten, uçsuz bucaksız bir buz kütlesiydi. İntikam, karanlığa ait dünyada Siraç Vuslat demekti. Yer altı dünyasının Azrail'i olarak adlandırılmış bir genç adam . Bir kulübe,bir masumun intikamı. Bir kurul, suçsuz insanların günahkar kuklacıları. Ve karanlığın intikamına boyanmış kör kuyularına düşen, küçük narin bir ışık; Elif! O bir anahtar. Kalbine hiç nefret uğramamış bir umut. İntikamın ilk aydınlığı; Günışığı! Onun bir görevi var. Seveceği adamın tek hedefi olan intikam onu yok etmeden, kalbini açtığı bu adamın cehennemden uzaklaşmasını sağlamak. Cehennem, bir ışık için kör karanlığı affedecek miydi? Yoksa bir türlü Azrail'i azad etmeyen intikam, onu anahtarsız kapılar ardında saklamaya devam mı edecekti? Oysa Allah'ın ol demesiyle bütün kapılar açılırdı! İntikamın ölümü, Günışığının baharını getirecekti...

Ölüm! O nasıl bir boşluktu öyle? Ölümle yüz yüze gelmişti Stef. Şimdi iki seçenek vardı. Ya candı ya da canandı. Verdiği karar, canını seçerken cananını da kazandırdı. Ah... Kim derdi ki... Karanlıktaydı. Zifiri karanlık bir boşluktaydı. Ardından bir kuş kanat çırptı. Gülümsedi Stef, işte ışık oradaydı. Rabbini hissetmiş bir kalp, karanlıkta yanan bir ışığa tekabül eder. 🌷

Çatık kaşlarının ona nasıl bir hava kattığından habersizdi. Sinirli? Korkunç? Belki de her ikisi fakat bu bile yüzünün güzelliğini gölgeleyemiyordu. Düşüncelerimi, dişlerini sıkarak söylediği kelimeler böldü, "Benden uzak dur." Sol omzumda topladığım saçlarımı serbest bırakırken, attığım şiddetli kahkahayı bastıramadım. Gururuma dokunmuş muydu? Biraz. Pes edecek miydim? Hayır. Ben bir kızdım, o ise erkek. Ve kesinlikle yanlış replikleri paylaşıyorduk. "Bunu, benim söylemem gerekmez miydi?"

"Bu dünyada neyi en çok istersen o senin imtihanındır."

Onun küçücük yüreği sırlarla dolu kocaman bir okyanustu. Sonunda boğulacak dahi olsam çoktan gözü kapalı kulaç atmaya başlamıştım. Dünya insanoğlunun imtihan edilmek üzere gönderildiği, oyundan ibaret olan ve geçici heveslerin bulunduğu bir mekandı. Ahiret ise bu imtihanın sonunda cennet veya cehennemle sonuçlanacak ölümsüz bir hayatın ebedi bir yurduydu. Ama O, arafta kalanların fragmanı gibiydi. Bir eli cennetin diğeri eli ise cehennemin kapısını tutuyordu. Sevapta da sınırı yoktu günahta da. Gözlerine bakıldığında şeytanın insanoğluna duyduğu nefret misali gibi hissetsem bile, kalbine ulaşıldığında Allah aşkıyla yanıp tutuştuğunu görebiliyordum. Sanki hayatta kalmak için kötü olmaya mahkumdu... Bu yüzden de iyiliği derince kazdığı bir mezara gömmüş, üzerine de günahkarlık dolu tohumları küreklerle atmıştı. Artık yaşamak zorunda kaldığı hayatı benim için hiçe sayarak tırnaklarıyla kazıp çıkarıyordu iyiliği gömdüğü mezardan. Yerine işlemek zorunda kaldığı günahlarını koyuyor, üzerine attığı her toprakta tövbe ediyordu. Küçüktüm ondan. Hayatın bana yaşatmak istediği kötülüklerin önüne geçip siper ediyordu kendini her defasında. Bana duyduğu derin hislerinden korkuyordum. Bu fani dünyada herkesin bir zaafı vardı, bende onun zaafı olmuştum. Ama şimdi gelip sorsalar bana "Dünyanın gelmiş geçmiş en iyi buluşu nedir?" diye. Benim onu bulmamdı derim. Çünkü O, Yaradanın kuluna vereceği en özel ödül... Bu, güneşin dünyaya küsmüş karanlığında kalan iki insanın, birbirlerine sımsıkı tutunarak İslamiyetin de ışıklarıyla aydınlanmalarının hikayesidir... Anlatılan olaylar, kişiler, kurumlar, isimler tamamen gerçek ürünü olup; Hayalle hiçbir ilgisi bulunmamaktadır ! * Her hakkı tarafımca saklıdır. *

Karanlık... Tek duyumsadığım şeydi. Artık ne yaram acıyordu ne de kalbim. Duygularım alınmış gibiydi. Artık ne sevgi kalmıştı, ne de umut. Karanlığın bana getirdiği tek bir şey var. O da ölüm. Gözyaşlarımın sebebi donmakta olan bedenim miydi, yoksa parçalanmakta olan kalbim miydi? Hayallerimdeki erkek... Gerçek olmayan aşkım... "Çok halsizleşmiş. Insanlar yemek yerler. Ölü kanı içmek istemezsin herhalde." Garip, bu sözleri duyunca hissettiğim şey korku değil derin bir üzüntüydü.

"Ben harama bakamam. Sen bana haramsın. Gözlerine bakmak, ateşe düşmek demek. 'Saçlarına dokunmak istiyorum' diyorsun lakin o dokunuşların benim için bir adet kurşun olduğunu biliyor musun? En acısı da ne biliyor musun? Benden, saçımdaki örtümden utandığını söylüyorsun ve bunu söylemene rağmen yine de karşıma geçip aynı zamanda sevdiğini dile getiriyorsun.Utandığın bir kızı sevmek...Sanırım sen bununla beraber, duru sevgini gurursuzluğa kurban ediyorsun." ♣♦♣ "Şimdilik olsam da hasret, sonunda sadece benim olacak o eşsiz kokun cennet." Dedi, bu sözlerle nefesimi kestiğinden habersiz. ♣ Artık birbirine tutsak olan kalpler değil, Allah'ın hürriyetinde olan yüreklerdik. Sadece ona meftun yürekler... ♦ ***Bu dini bir hikaye değildir. Sadece dinini yaşayan bir genç kız ile dini hakkında fazla bilgisi olmayan bir adamın hayatlarının ve gönüllerinin kesiştiği bir hikayedir.

Ben Deniz. 21 yaşındayım ve tıp fakültesinde okuyorum. Beni dışardan görenler sıradan sıkıcı bir hayata sahip olan bir kız olarak algılasalar da hayatla ve babamla mücadele savaşı verdiğimi bir ben bir de Allah bilir anca.