Kanı bitene kadar içti dudaklarımı. Kanım bitene kadar içtim dudaklarını. Omuzlarından göğsüne doğru inen avuç içlerim tenindeki yaraların kabarıklıklarına çarpıyor, parmak uçlarımdan bir zehir gibi akarak zihnimin içine sızıp canımı yakıyordu. Güney dudaklarımızı ayırdığı an belimdeki elini gevşetti fakat beni bırakmadı. Aralık ağzından sızan nefesi tenime çarmaya başlamıştı. "Eğer bir gün beni buna pişman edersen..." derken gözlerindeki vahşet ağır bir şekilde önüme serildi. Oralar şimdi hep yangın yeriydi. "Önce dudaklarımızı, sonra kalplerimizi söküp atarım." Bu bana söylediği bir sözden ziyade kendine ettiği apaçık bir yemindi. "Bizden geriye ne bir iz, ne de mühürler kalır..."

Her şey normal giderken, bir parti insanın hayatını değiştirir miydi? Değiştirmişti. Almila sıradan hayatını yaşarken, güçleri ortaya çıkıyor. Kimsenin bilmediğini düşünüyor. Ama durumlar öyle değil. Almila hariç herkes biliyordu bunu. Ve bir sorun daha vardı. Almila gördüğü rüyaların gerçek olduğunu anlamamıştı. Rüya ile gerçek arasındaki farkı ayırt edemiyordu. O rüyalar, Almila'yı öldürmek isteyen Michael'ın rüyaları ve hatıralarıydı. ama Almila bunun henüz farkında değildi. Michael'ın hissettiği acıyı hissetti. Annesini öldürenlere olan nefreti gördü. Annesinin son sözündeki yoğun sevgiyi hissetti. Sonra beklenmedik bir şekilde Almila'nın aklındaki her şey karardı. Bunun nedeni; Korku muydu? Heyecan mıydı? Bilinmiyordu. Belkide her ikisiydi. K.T / @Perhapsmorefree