"365 gün." Dedi bir sır verirmiş gibi fısıldayarak. "365 gün sonra kendi dünyama döneceğim." "Neden peki, yani niye geldin, niye gidiyorsun?" dedi Ömer de fısıltısına karşılık vererek. Yalnız olmalarına rağmen saklanıyormuş gibi seslerini kısıyorlardı. "Yapmamam gereken bir şey yaptım. Cezalandırıldım. Kanatlarımın yolunmasına razı gelemezdim, sürgünü seçtim." Dedi Daphne. Birden elini yüzüne kapatıp hıçkırmaya başladığında Ömer'in üzerine verdiği ince battaniye kaymıştı. Ömer bir telaşla battaniyeyi tutup kaldırdı, başını havaya doğru kaldırıp yanaklarını şişirdi. "Ama şimdi ben sana nasıl.. kıyafetlerini üstünde bile tutamıyorsun!" "Sana minnetlendim, artık benden ne istersen dileyebilirsin! Lütfen beni dışarı atma, ne yaparım hiç bilmiyorum!" dedi Daphne. Ömer dudaklarını ısırdı, peri olduğunu iddia eden bu kızı zaten nasıl bir vicdanla sokağa atabilirdi ki? Tuhaf tavırları, saflığı, kıyafetleri değil de çıplaklığı doğal gören kafasıyla dışarıda başına çok kötü şeyler gelebilirdi. Ömer bu kıza sahip çıkıp 1 sene boyunca yanında tutmaktan başka seçenek bulamıyordu. "Defne bak.." "Daphne." Dedi kız şirin şirin gülümseyerek. "Birincisi; senin adın artık Defne. Daphne ismini kimse ciddiye almaz. İkincisi; benim evim, benim kurallarım. Üçüncüsü; kıyafet giymek zorunlu!"

''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."