A few months ago, I bought a mug with gold gilt. On sale. Not a gift either nor because of an occasion to remember by it. Just plain, pretty mug for 15PLN. I drank my coffee from it since. I spat loose tea leaves into it. It never felt particularly significant. An ordinary object. Only when I lost it, I realised its true value. I sat comfortably at my desk one evening. Looking at my phone, I reached to take my song-text notebook. Trivial situation. My clumsy fingers were unable to avoid the mug. They allowed it to topple over, to slip from the desktop. Even though I did not see the split-second occurrence, I felt the pressure of unease. My head painted the trajectory of the fall on its own, the shattering, spillage. The loss. For a millisecond I still had hope, that I would be able to catch the mug, that I would be able to avoid what was about to happen. But I knew I was headed for failure. I don't have any superpowers. I only scalded my fingers. I looked at the mug's new shape for a long while, at the shattered pieces. At the spilling liquid. Our adventure came to an end. Irrevocably. I won't be drinking coffee from it anymore, nor spit tea leaves into it. Well. I shouldn't be sad, it was just a regular mug, just like thousands of others. I grew to like it, it kept me company throughout hundreds of warm drinks. I lost it. I hate this feeling the most. In the moment when I am losing something, I stop in my tracks, I hold my breath. It is always a very intense moment. A short one, but one that gives me the tight unpleasant feeling in my stomach. The feeling of loss is always accompanied by hope. Silly and naïve. Making me believe so strongly, that I can make it. That I will still be able to catch the mug mid-flight. When the feeling is entering the body, crawling into me I realise, how important it was to me. Whether it's Nivan or a stupid mug with gold gilt.

Chyba każdy zrobił kiedyś jakiś challenge z przyjaciółmi. Czy to zwykła gra w prawdę i wyzwanie... Czy coś nieco bardziej skomplikowanego. Typowa, popularna rozrywka. Ale... gdyby tak odejść nieco od schematów? Pobawić się w coś, co obróci nasze życie na pełne trzydzieści dni o całe sto osiemdziesiąt stopni? Zrobić coś... nowego... Doświadczyć czegoś, czego nigdy byśmy się po sobie nie spodziewali? Zwykła, na pierwszy rzut oka typowa paczka przyjaciół wpadła właśnie na ten nietypowy pomysł. Wytrzymać miesiąc w związku z osobą tej samej płci, wykonując codziennie coraz dziwniejsze zadania wymyślane przez przyjaciół. Kto się tego podejmie? Czy zdołają wytrzymać określony czas? Jak zareaguje na to rodzina i znajomi? I najważniejsze... Czy przetrwa to ich przyjaźń? Lub... czy nie zmieni tego w coś więcej... 30 DAYS HOMO CHALLENGE - coś, czego większość z pewnością nie potrafi wykonać. - okładka autorstwa @Oneyellowbee, polecam i dziękuję - - Praca bierze udział w konkursie "Strange Birds" organizowanym przez użytkownika @people- - #1 w gej - - #1 w friend - - #1 w challenge - - #2 w dramat - 30 października, 2018 r. - dziękuję wam za aktywność, ta książka sprawiła mi mnóstwo radości i mam nadzieję, że tak samo, ja dobrze mi się ją pisało, tak samo dobrze wam się czytało <3 ~ Aleks

Od samego początku istniały dwa światy. Jeden należący do ludzi, a drugi do potworów. Potwory doskonale wiedzą, że istnieją takie istoty, jak ludzie. Jednak ludzie nie są świadomi istnienia potworów. A właściwie nie wszyscy. Tylko nieliczni szczęśliwcy mogą je poznać. Taki zaszczyt - zresztą już któryś z kolei - ma Fereol, normalny, aczkolwiek mało lubiany w szerszym gronie nastolatek. A spotyka on jednego z najważniejszych potworów.

Rysował palcem po krętym tatuażu na jasnej skórze. Zaczął od szyi, która od razu odsłoniła się pod jego dotykiem. Reagowała mimowolnie nauczona, że otrzyma więcej przyjemności. Długa szyja działała jak magnez. Gdy była naga i odsłonięta - nakazywała, krzyczała. Nie mogła pozostać bez atencji i dotyku. Trzeba było musnąć ją ustami, zostawić wilgotny ślad, powtarzać tę czynność aż cała skóra zostanie pokryta niewielkimi wypustkami przyjemności. Dopiero wtedy można było iść dalej wzdłuż krętego rysunku.

Parę miesięcy temu kupiłem kubek ze złoconymi maziajami. Na wyprzedaży. Żaden prezent, żadna okazja do wspominania. Zwykły, ładny kubek za 15 złotych. Od tego momentu piłem kawę tylko z niego. Plułem fusami z herbaty do jego wnętrza. Nigdy jednak nie spojrzałem na ten kubek w szczególny sposób. Zwykła rzecz, nie? Jednego wieczoru rozsiadłem się wygodnie przy biurku. Patrząc na telefon chciałem sięgnąć po zeszyt do pisania tekstów. Banalna sytuacja. Poczułem, jak moje nieuważne palce nie wymijają kubka. Pozwalają mu przewrócić się, ześliznąć z blatu. Mimo że nie widziałem, poczułem nacisk niepokoju. Moja głowa sama narysowała trajektorię lotu, rozbicie, wylanie. Stratę. Przez ułamek sekundy miałem jeszcze nadzieję, że uda mi się złapać kubek, uniknąć tego, co ma się za chwilę wydarzyć. Ale dobrze wiedziałem, że już mi się nie uda. Poparzyłem tylko palce. Patrzyłem na nowy kształt kubka, rozbity na części. Nasza przygoda się skończyła. Bezpowrotnie. Nie miałem już pić z niego kawy, pluć fusami do wnętrza. Ta chwila, gdy wiem, że coś stracę jest zawsze intensywna. Człowiek zamiera, wstrzymuje oddech. Jest okrutnie krótka, ale ściska w dołku. Zawsze towarzyszy jej nadzieja. Głupia i naiwna. Tak mocno wierząca, że jeszcze się uda. Uczucie straty. Tak, to tego uczucia nie znoszę najbardziej. Gdy wchodzi w ciało, wpełza we wnętrze, uświadamiam sobie, jak bardzo coś było dla mnie ważne. Czy to Nivan, czy durny kubek ze złoconymi maziajami.

OKŁADKA JEST ZE STRONY Z OBRAZAMI BEZ PRAW AUTORSKICH Will i Adrian są przyjaciółmi od 1 klasy liceum, które w tym roku mają skończyć i się rozstać wyjeżdżając do innych miast. Lecz już na samym początku wakacji dzieje się miedzy nimi coś dziwnego, czego nie bardzo obaj pojmują. Ile będzie tych naprawdę przypadkowych muśnięć ich ust, które śmiało można nazwać zbiegiem okoliczności? Ile zatem takich, w które włożą całe serce by wywołać iskry w oczach przyjaciela... Tylko czy to nadal przyjaźń?