Adam güçlü esen fırtına. Kız ise sularında boğulan mavi Deniz. Genç adamın kahve gözleriyle, genç kızın deniz gözleri buluştuğunda adamın şiddetli yeli, kızın denizlerinde sonsuz bir fırtına etkisi yarattı. Hayat denilen seyrüsefer sırasında kimilerinin saçlarını okşayan yel, bazılarına kasırga olurdu. Her şey geminin büyüklüğüne ve yelkenlerin sağlamlığına bağlıydı. Çürümüş bir gemi, fırtınadan korkmazdı öyleyse. Genç kızın dönüm noktası, adamın baş döndürücü eşsizliği miydi?. Değildi. Genç kızın hayatı, kazadan sonra zihninde oluşturduğu, gerçek olmayan bir hiçti aslında. Bunu öğrendiğinde yaşam bulduğu kahve gözler yabancısıymış gibi mi bakacaktı denizlere. Hiç dokunup yakmamış gibi uzak mıydı hep buz tenine. . . Gözleri bir çığlık, yaralı haykırıştı genç kızın. Bu gece, çok uzaktan geçen bir gemi. Elleriyse martı. Telaşlı ve ürkek elleri, fırtınada çırpınan beyaz bir yelken. Fırtınanın şiddeti ne olursa olsun martı sevdiği denizden vazgeçmezdi çünkü. Belki kurtulmuştu bedeni. Ama ruhu ölmüştü. Bu gerçek, ağır gelmişti narin bedenine. Tüm anıları zihninde yaşamış olmasını kaldıramıyordu. En kötüsü de aşık olduğu adam tanımıyordu, tanımamıştı onu. Olacak gibi değildi. Olmamıştı da zaten. Dokunamadığı.. Göremediği.. Dindiremediği bir acı taşıyordu yüreğinde. Biraz yalnızlık, biraz hüzün, biraz çaresizlik... Daha fazla dayanamayıp çöktü çamurlu yere. Yağmur damlaları kurşun etkisi yaratıyordu yumuşacık teninde. Tıpkı gerçeklerin, kalbine saplanan sonsuz bıçak etkisi gibi. Duyduğu adım sesleriyle kafasını kaldırdı. Tüm heybetiyle karşısında duruyordu taptığı adam. Nefes aldı. Belki de son nefesiydi. Adamın bembeyaz teninde parlayan inci kolyeye gitti genç kızın gözleri. Paramparça ruhu, bu kolyeyle dirildi. Aşık olduğu adamı yalnızca zi

Tek bir sebep istiyordu bi olanlar için annesi ve babası küçük kizimdan niye iki abisini de saklamislardi? Soru soru soru hayat hep sorularla doluydu. İki abisini kabullendigi sirada birde ask açısı eklenirse daha ne kadar katlanabilir Ölmek istemesi çok mu bencilceydi Arkasında onu deli gibi canlarini verebilecek insanları arka birakacak kadar mi bencildi. Herkes prenses olarak gördüğü kizin sadece dış gorunusunu biliyorlardı içindekilerin sadece Prensesimizin küçük kalbi biliyordu. Küçük prenses en doğru kararı vererek ardındaki bütün acilari Bırakıp iki abisiyle mutlu olan dünyasına gidecekti. Yeni sevgisi olacaktı elbet zaman gerekiyordu herşey için Güzel mutlu bir hayat prensesimizin Olsundu... 👑👑👑👑👑👑👑👑👑👑👑👑

"Bazen bazı şeylere üç nokta bırakmak gerekir. Ben hayata üç nokta bıraktım... Devrik bir kelimenin cümle kargaşası oldum hep. Beni devrik kalmış cümlelerim bağışlasın... Beni anlatamadığım o üç noktaya gömün... Gömün ki ah'larına takılıp kalmayayım... Gömün ki isimsiz bir zerreyken tüm seslerin sessizliği olayım..." ••• Bu hikaye geçmişi ve geleceği arasında arafta kalan Nevra'nın hikâyesi... Aydınlığı arzulayıp karanlığa mahkum olan Kamer'in hikâyesi... Zamansızlığın zamanında birbirini bulmuş ve belaya bulaşmış iki gencin hikâyesi...

Çıktığım bu yolda en büyük gücüm sizlersiniz.Bu kitap şiir kitabım olacaktır.Yazdığım onca şiirden sizler için en iyilerini cımbızla seçip size sunacağım.Şimdiden ilginiz için çok teşekkür ediyorum. "Son Nabız" kitap serisinin ilk kitabıyla karşınızdayım. Hepinize iyi okumalar. 11.05.2017 Şiir Kategorisinde #91 12.05.2017 Şiir Kategorisinde #40 13.05.2017 Şiir Kategorisinde #36 14.05.2017 Şiir Kategorisinde #35 16.05.2017 Şiir Kategorisinde #32 18.05.2017 Şiir Kategorisinde #21 21.05.2017 Şiir Kategorisinde #16 28.05.2017 Şiir Kategorisinde #13 31.05.2017 Şiir Kategorisinde #9 01.06.2017 Şiir Kategorisinde #8 04.06.2017 Şiir Kategorisinde #4 05.06.2017 Şiir Kategorisinde #3 25.06.2017 Şiir Kategorisinde #1

Tereddütlü ve her şeyden bi haber atılan adım. Atılan adımın sonucunda dipsiz bir kuyuya sürükleniş.. Peki ya şimdi bir el uzatılacak mı yoksa sürüklenişe devam mı..

Trafik ışıkları yıkılmış bir dört yol kadar karmaşıktı zihni ve bu karmaşıklığın içinde hâlâ nefes almasına vesile olan tüm bulanık soruların arayışında kaybolmuştu.

Tüm dünya ölümsüz olmak istedi. Çok yaklaştı ama bişeyler ters gitti.İnsanlar ergenliğini bitirince farklı vücudlara sahip oldu.FARKLI KONU ARAYANLARa öneririm. 13 - 14 yaşlarımda yazdığım bir senaryoyu burada yazmak istedim umarım beğenirsiniz :)

' Kim acı çekmeden büyüdüğünün farkına varabildi ki ? Onca çekilen çileler, onca dökülen gözyaşları, belkiler, keşkeler.. Ben geceleri başımı yastığa koyduğumda lafımı bile geçiremediğim gözyaşlarıma borçluyum büyüdüğümü. Sessiz çığlıklarım beni olgunlaştırdı. Kalbime saplanan darbeler beni yeniden oluşturdu. Önceden düşünürdüm ki 'mutlu olmak için çabalamak gerekir' , hiç mi çabalarım fark edilmedi ? Şimdi düşünüyorum da başımı şu huzurlu yere koyabiliyorsam çabalarım bir işe yaramış, gözyaşlarım boşa akmamış, çığlıklarım iyi ki sessiz kalmış. İyi ki biz olmuşuz... ' İyi ki biz olmuşuz sevgilim, ben en çok sana yakışıyorum, tıpkı senin benden başkasına yakışmayacağın gibi..'

'' Hayatı yaşamak istiyorsan gözlerini kapatman gerekiyor.'' ''Ama gözlerimi kapatırsam karanlıktan başka bir şey göremem ki!'' ''Yanılıyorsun işte o zaman hiçbir şey göremezsin ve her şey zihninin karanlıkta sana sunduğu hayal ürünlerindedir. ''

Her şey normal giderken, bir parti insanın hayatını değiştirir miydi? Değiştirmişti. Almila sıradan hayatını yaşarken, güçleri ortaya çıkıyor. Kimsenin bilmediğini düşünüyor. Ama durumlar öyle değil. Almila hariç herkes biliyordu bunu. Ve bir sorun daha vardı. Almila gördüğü rüyaların gerçek olduğunu anlamamıştı. Rüya ile gerçek arasındaki farkı ayırt edemiyordu. O rüyalar, Almila'yı öldürmek isteyen Michael'ın rüyaları ve hatıralarıydı. ama Almila bunun henüz farkında değildi. Michael'ın hissettiği acıyı hissetti. Annesini öldürenlere olan nefreti gördü. Annesinin son sözündeki yoğun sevgiyi hissetti. Sonra beklenmedik bir şekilde Almila'nın aklındaki her şey karardı. Bunun nedeni; Korku muydu? Heyecan mıydı? Bilinmiyordu. Belkide her ikisiydi. K.T / @Perhapsmorefree